Το όνειρο




«Τι ονειρεύεσαι;» την ρώτησε, ενώ ξεκουραζόταν στην αγκαλιά του μετά τον έρωτα.
«Συννεφιασμένο ουρανό, που μέσα από τα κενά του γκρίζου, το φως του ήλιου τρυπώνει δημιουργώντας φανταστικούς προβολείς προς την γη» του απάντησε γυρίζοντας το κεφάλι της για να αντικρύσει τα μάτια του.
«Και τι ονειρεύεσαι;» συνέχισε εκείνος το παιχνίδι που του είχε μάθει χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει.
«Έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο κάπου πιο πέρα και περπατάμε με τα χέρια δεμένα μέχρι να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι. Με στηρίζεις και με προσέχεις καθώς περπατάμε κι εγώ σε ακολουθώ χωρίς να ρωτάω τίποτα. Είναι αρχές Απρίλη κι έχει ακόμα αρκετό κρύο, αλλά φτάνοντας βγάζεις το μπουφάν σου και το απλώνεις κάτω για να κάτσουμε. Κάθεσαι από πίσω μου και με τυλίγεις με πόδια και με χέρια κρατώντας με σφιχτά στην αγκαλιά σου καθώς νιώθεις το τρέμουλο του κορμιού μου».
«Και τι ονειρεύεσαι;» ρώτησε ξανά κοιτώντας την για πρώτη φορά από την ώρα που άρχισαν να μιλάνε.
«Νιώθω την ζεστασιά σου ακόμα και πάνω από την ζακέτα που δεν μ’ άφησες να βγάλω. Ακούω την καρδιά σου να χτυπά καθώς παραδίνομαι στην σιγουριά της αγκαλιάς σου. Στρέφω το κεφάλι μου προς τα σένα για να ανταμώσω τα χείλη σου. Ακουμπούν απαλά πάνω στα δικά μου. Ζεστά, υγρά, φιλήδονα χείλη που κάθε φορά στέλνουν θερμά κύματα σε όλο μου το κορμί. Νιώθω την άκρη από το μουστάκι σου να με τσιμπάει ελαφρά καθώς απομακρύνεις τα μαλλιά μου για να φιλήσεις τον λαιμό μου. Ανάμεσα στους μηρούς μου μια θάλασσα γεννιέται , εκεί απέναντι από την άλλη , που ακούμε τα κύματά της να σκάνε λίγα μέτρα μόλις από το σημείο που είμαστε εμείς. Το νιώθεις την ώρα που με γέρνεις στο πλάι σκεπάζοντάς με με το κορμί σου».
«Και τι ονειρεύομαι;» ρωτάει μόνη της καθώς αυτός έχει σιωπήσει και νιώθει στο τέντωμα του κορμιού του, την ασπίδα που σηκώνεται.
«Τα χέρια σου απομακρύνουν κάθε εμπόδιο για να μπεις στο κορμί μου που πάλλεται ζητώντας να ενωθεί με σένα. Μπαίνεις μέσα μου με την σιγουριά, την γνώση και την βεβαιότητα, πως σε περιμένω τόσο ανυπόμονα, πως σε θέλω τόσο παθιασμένα, πως θα βρεις την ζεστασιά που δίνεις. Με την οικειότητα των εραστών, που δεν θυμούνται πόσες φορές έχουν κάνει έρωτα, που έχουν χάσει το μέτρημα της ηδονής, με οδηγείς εκεί ψηλά, στην κορυφή του κύματος, εκεί που θα σ’ ανταμώσω χάνοντας τον εαυτό μου, συναντώντας το «εμείς» την στιγμή που θα χυθείς μέσα μου σαν ορμητικό ποτάμι. Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου μέχρι να εξαφανιστεί κι ο τελευταίος σπασμός, ρουφώντας μέχρι την ύστερη σταγόνα , γεμίζοντας ολόκληρη από σένα, απόλυτα δοσμένη στην υπέροχη αίσθηση να είμαι ξέχειλη από το ζωοδόχο υγρό, που παλεύει να φτάσει στην μήτρα μου».
«Και τι ονειρεύομαι;» συνεχίζει τον μονόλογο καθώς το βλέμμα του δεν ακουμπά πλέον πάνω της.
«Εκείνη την ώρα αρχίζει και βρέχει. Μια ζεστή ανοιξιάτικη βροχή, πυκνή και δυνατή. Ανασηκώνεις το κορμί σου και με κοιτάζεις στα μάτια ενώ η βροχή κυλά πάνω σου κι εγώ βλέπω τον ήλιο μέσα τους. Ακουμπάς στους αγκώνες σου και κρατάς το κεφάλι μου ανάμεσα στις παλάμες σου πριν σκύψεις να πιεις νερό από τα χείλη μου. Μπαίνεις ξανά μέσα μου ορμητικά , ενώ η βροχή μας μαστιγώνει. Με φέρνεις επάνω σου με μια κίνηση και βλέπεις το κορμί μου να γυαλίζει, τις ρώγες από τα πρησμένα στήθη μου τεντωμένες , καθώς ανεβοκατεβαίνω πάνω σου. Με πιάνεις από τους γοφούς που γλιστράνε στον άγγιγμα και μου δίνεις τον ρυθμό σου για να φτάσουμε ξανά, εκεί, στην άκρη του ουρανού. Η βροχή σταματάει ξαφνικά, έτσι ξαφνικά όπως άρχισε».
«Και τι ονειρεύομαι;» ρωτάει τον εαυτό της μια κι εκείνος δείχνει πλέον να μην ακούει ενώ κρατά τα μάτια του ερμητικά κλειστά.
«Μου ζητάς να ξαπλώσω και να κλείσω τα μάτια. Νιώθω κάτι απαλό να περνάει από τα χείλη μου και να διασχίζει το κορμί μου σταματώντας πάνω στην κοιλιά μου. Κάτι με τσιμπάει ελαφρά καθώς ακούω την φωνή σου να μου λέει να ανοίξω τα μάτια. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο λάμπει σαν πολύτιμο πετράδι λίγο πιο κάτω από τον αφαλό μου.  Εσύ χαμογελάς καθώς σκύβεις και φιλάς την τρυφερή επιδερμίδα δίπλα του».
«Μην ονειρεύεσαι» της είπε ο Σταύρος ανοίγοντας τα μάτια. «Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω σ’ αυτό το όνειρο, ούτε να το πιστέψω πια. Είναι πολύ αργά. Και για το όνειρο και για μας».
Η Βέρα σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε όρθια μπροστά στο παράθυρο. Κοίταξε την κοιλιά της και την χάιδεψε προστατευτικά καθώς είδε τα σημάδια από τα αγκάθια κάτω από τον αφαλό της…

12 σχόλια:

  1. Στα κελάρια της νύχτας...όταν το μυαλό αρχίζει να κινείται γύρω από παλιά μπαούλα των κακών στιγμών..είναι καλύτερα να διατρέχουμε τον κίνδυνο της τόλμης από το να παραμείνουμε δειλοί από φόβο για το τι μπορεί να συμβεί.Οι δειλοι εγκαταλειπουν το ονειρο...

    Φωτεινούλα μου να βάζεις πάντα έναν κόκκο τόλμη σε ότι κάνεις ::))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ξέρω αυτό το παιχνίδι...
    το έπαιξα..
    το παίζω με ένα καλοκαίρι που μπερδεύει στα μαλλιά μου τα δάχτυλά του....
    άλλοτε δεν μπορώ να το ακολουθήσω εγω..
    άλλοτε εκείνο μένει Εκεί στο σημείο μιας μικρής Στάσης..

    όμως...όποιο δρόμο κι αν πάρω, όσα αγκάθια κι αν φιλοξενησω στο Κορμί του Ονείρου,
    πάντα καταλήγω στην παραλία που εκείνος ο Αλλιώτικος johnzouan κοιτούσε με βλέμμα μυστήριο...
    κρατούσε τσιγάρο....
    {που το μισώ...}
    μα...
    κρατούσε κι ένα όνειρο στο χέρι.....
    δανεικό όνειρο..
    δεν ήταν δικό του....
    ούτε κι Αυτός άνηκε στον Εαυτό του...

    Πάρμι.....
    έσκαψα στο Όνειρο.. και βρήκα σε ποιον Ανήκει....

    και ακόμη περιφέρομαι σ'αυτόν τον κήπο με τις άγριες τριανταφυλλιες....

    τσιγγανα είμαι...
    διαβάζω τη μοίρα του κόσμου...
    και κάποιες φορες κλεφτά διαβάζω και τη δική μου κάτω από την μικρή Σελήνη.....

    θα μείνω λέει....
    ως το Τέλος...
    κι ας πνίγομαι στις τόσες Φουρτούνες του Ονείρου....

    το δικό μας παραμύθι θα έχει αίσιο Τέλος......
    κι ας πέρασε από χίλιες και μία συμπληγάδες...



    Σε φιλώ γλυκιά μου.....δικιά μου Πάρμι.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοιμήσου αγάπη μου κι εγώ θα ονειρεύομαι...

    http://stixo-mythia.blogspot.com/2011/02/blog-post_1194.html

    Της καληνύχτας μου φιλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ μου Dark13Sun,
    Το να παραιτηθείς από το όνειρο θέλει μερικές φορές μεγαλύτερη τόλμη από το να παραμείνεις υπέρμαχος του.
    Το να αγαπάς το τριαντάφυλλο μαζί με τα αγκάθια του είναι υπέροχο, το να το αγαπάς εξαιτίας τους μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό...

    Την καλησπέρα μου μαζι μ' έναν κόκκο τόλμης :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένη μου τσιγγάνα,
    Απλώνω το αχαρτογράφητο χέρι μου να διαβάσεις τα μελλούμενα κάτω από το φως της σελήνης.
    Αλλά ξέρω, όπως κι εσύ, τι θα δεις στις περίεργες γραμμές του...
    Κρατάω την κόκκινη κορδέλα μου και την τυλίγω χωρίς δισταγμό στο Ρόδο της Ιεριχούς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ Γιώργο,
    Υπέροχη η παραπομπή σου και σ' ευχαριστώ.
    Φανατική "θρησκευόμενη" θυσιάζω πάντω στον βωμό του θεού που προσκυνάει η κυρία Μιράντα Παπαδοπούλου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα στο κορίτσι με τα παραμύθια!
    Σε είχα χάσει αλλά τώρα...να μαι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα στο κορίτσι που αγαπάει τα παραμύθια, αλλά όχι τα παραμυθιάσματα!! :)
    Ναι, είχα χαθεί για ένα διάστημα, αλλά νά' μαι κι εγώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. θα σου αφιερωσω ενα στιχακι μου με τιτλο ονειρο....

    Είδα στον ύπνο μου
    Πως φεύγεις για τα ξένα
    Και φοβισμένος ξύπνησα
    Κι ήμουν χωρίς εσένα

    Άπλωσα τα χέρια μου
    Να σε αναζητήσω
    Μα τίποτα δεν βρέθηκε
    Δίπλα μου για ν αγγίξω…

    Αν δείτε την αγάπη μου
    Μόνη να τριγυρίζει
    Το δρόμο να της δείξετε
    Πίσω για να γυρίσει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλέ μου Μάγε,
    Θα δεχτώ με χαρά την αφιέρωση και θα ανταποδώσω μ' ένα τριαντάφυλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγκλονιστική για άλλη μια φορά... η ηρωίδα σου ξέρει να αγαπά με κάθε κύτταρο του σώματός της και με κάθε παλμό της καρδιάς της. Βέβαια έτυχε σε σκηνοθέτη που δεν αρέσκεται σε χαρούμενα τέλη, αλλά συχνά έτσι είναι κι η ζωή. Το σημαντικό είναι να προχωράμε μαθαίνοντας, κρατώντας ό,τι κάνει εμάς πολύτιμους, με την ελπίδα κάποιος να δει αυτή την αξία (και να χαμογελάσουν κάποτε και οι κατατρεγμένενες ηρωίδες σου από ευτυχία στο τέλος...).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλέ μου Δέλτα,
    Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αγαπάς κι ο σκηνοθέτης δεν ορίζει την χαρά, μόνο το τέλος που του αρέσει..
    Σημαντικό είναι να μην χάνεις την ανάσταση για τα τριάντα αργύρια, ούτε για τον σταυρό.
    Οι κατατρεγμένες ηρωίδες μου πάντα χαμογελούν κι ας βουτάνε αυτό το χαμόγελο στο δάκρυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή