Μήνυμα σε μπουκάλι



Η Μάρθα ζούσε σε ένα μικρό ορεινό χωριό, που μετά βίας μετρούσε διακόσιες ψυχές. Το διέσχιζε ένα μικρό ποτάμι που κατέληγε στην λίμνη, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση από το χωριό και αποτελούσε το φυσικό σύνορο τριών χωρών.
Η πόλη δεν ήταν μακριά χιλιομετρικά, οι χειμώνες όμως ήταν βαρείς και συχνά έκαναν την μετακίνηση αδύνατη.
Ήταν το στερνοπούλι της οικογένειας κι η μοναχοκόρη τους. Αγαπημένη και χαϊδεμένη από γονείς και αδερφούς, μεγάλωνε στα πούπουλα, χωρίς να κάνει τις δουλειές που τις αναλογούσαν και μαθημένη να περιμένει τα πάντα στα πόδια της. Οι γονείς της ήταν δουλευταράδες , σκληραγωγημένοι και μαθημένοι χρόνια να δουλεύουν από τα χαράματα ως αργά το βράδυ χωρίς να ζητούν τίποτα για τον εαυτό τους. Το μόνο τους μέλημα ήταν τα παιδιά τους να έχουν το μέλλον που τους αξίζει, να μην στερηθούν όσα έλειψαν από τους ίδιους και κυρίως να φύγουν μακριά .
Η Μάρθα ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα παιδιά, που όλα ήταν μεγαλύτερα, για την ανέμελη συμπεριφορά της και για τα ονειροπόλα μάτια της. Καθόταν με τις ώρες χαμογελώντας μόνη της, καθώς ονειροβατούσε, ειδικά τις κρύες μέρες και νύχτες του χειμώνα, που το δριμύ κρύο τους έκλεινε μέσα και δεν υπήρχε τίποτα να κάνει για να σπάσει την μονοτονία.
Ο επίσημος πωλητής ψεύτικων ονείρων, η τηλεόραση, την έκανε να πιστεύει πως έξω από το χωριό και πέρα από τα χιόνια και τους πάγους, βρίσκεται ένας λαμπερός κόσμος, στον οποίο συμβαίνουν θαύματα κάθε μέρα. Ήταν βέβαιη πως εκεί έξω την περίμεναν οι νέοι πρίγκιπες, γοητευτικοί και επιτυχημένοι στην δουλειά τους, άνετοι με το κουστούμι και την αθλητική τους φόρμα, ρομαντικοί και γενναιόδωροι με τις γυναίκες, έξυπνοι και διασκεδαστικοί.
Φανταζόταν πως ήταν κι η ίδια από αυτές τις γυναίκες των τηλεοπτικών σειρών , που κατάφερναν να ισορροπούν ανάμεσα σε μια επιτυχημένη καριέρα, ήταν άψογες νοικοκυρές, μητέρες και ερωμένες, καλοντυμένες, φρεσκοχτενισμένες και αψεγάδιαστα βαμμένες όλες τις ώρες τις ημέρας, ιδανικές σύντροφοι των σύγχρονων πριγκίπων. Κοιτούσε γύρω της και το δεκατετράχρονο μυαλό της δεν μπορούσε να χωρέσει πως οι γονείς και τα αδέρφια της δεν ακολουθούσαν τα πρότυπα της τηλεόρασης.
Άρχισε να γράφει γράμματα σε έναν φανταστικό σύντροφο του λαμπερού κόσμου, που περίμενε πως σύντομα θα γινόταν μέλος του. Τα έγραφε ξημερώματα, την ώρα που οι γονείς της πήγαιναν στο χωράφι, καθισμένη στην τουαλέτα της μαμάς της, φορώντας τις ψηλοτάκουνες γόβες και το καλό της φουστάνι, αρωματισμένη και βαμμένη προσεκτικά. Αντί για υπογραφή, ακουμπούσε τα κατακόκκινα χείλη της στο τέλος κάθε επιστολής και τύλιγε τα φύλλα σε λεπτό ρολό και τα τύλιγε με κόκκινες κορδέλες.
Έβαζε στην συνέχεια τα τυλιγμένα φύλλα σε μπουκάλια μπύρας, που έκρυβε όταν πήγαινε στον μπακάλη για επιστροφή, στα οποία ξεκολλούσε με προσοχή τις ετικέτες και εξαφάνιζε τα ίχνη της κόλλας με οινόπνευμα. Τα σφράγιζε με φελλούς και κερί και τύλιγε στις άκρες τους τις ίδιες κόκκινες κορδέλες, που μάζευε με από τα τυλιγμένα κουτιά ζαχαροπλαστείων και έκοβε με προσοχή. Ντυμένη και στολισμένη, παραπατώντας στο ακατάλληλο έδαφος για τις ψηλοτάκουνες γόβες, τα έριχνε στα κλεφτά στο ποτάμι που περνούσε δίπλα από το σπίτι.
Παρακολουθούσε την πορεία τους βγάζοντας τα εμπόδια από το πέρασμά τους , αναγκασμένη πολλές φορές να μπει ξυπόλυτη στα κρύα νερά κρατώντας τις άκρες από το φουστάνι με το ένα χέρι για να μην το βρέξει και φανερωθεί. Γυρνούσε σπίτι τουρτουρίζοντας από το κρύο, με τα μάγουλα κόκκινα από τον ενθουσιασμό και την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή. Πέρασε ένας χρόνος και τα μπουκάλια της μπύρας δεν σταμάτησαν να ταξιδεύουν προς το άγνωστο μέχρι που ήρθε η ώρα να πάει στο λύκειο.
Το μοναδικό λύκειο βρισκόταν στην πόλη, όπου οι γονείς της νοίκιασαν ένα διαμέρισμα. Η πόλη, αν και μικρή, ήταν ένας διαφορετικός κόσμος για την Μάρθα. Κόσμος που κυκλοφορούσε έξω μέχρι αργά, πολλά μαγαζιά και ξενυχτάδικα, πολλούς νέους στην ηλικία της και μεγαλύτερους, που δεν γνώριζε. Είχε και πανεπιστήμιο, και οι φοιτητές από διάφορα μέρη της Ελλάδας, είχαν έναν άλλο αέρα και συμπεριφορά.
Όταν γνώρισε τον Αντώνη, πρωτοετή φοιτητή από την συμπρωτεύουσα, πίστεψε πως το όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Την κάλεσε στο δωμάτιό του κι εκεί είδε πάνω στην βιβλιοθήκη του, ένα μπουκάλι μπύρας, σφραγισμένο με κερί, τυλιγμένο με ξεφτισμένες κόκκινες κλωστές. Προσπαθώντας να συγκρατήσει την καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή , τον ρώτησε πως βρέθηκε στα χέρια του και γιατί ήταν ακόμα κλειστό.
Αυτός της απάντησε πως το βρήκε την άνοιξη ,που είχε πάει στην λίμνη και πως πίστευε πως πρέπει να ανοιχτεί μόνο σε κάποια εξαιρετική περίπτωση, όπως αξίζει στα μυστικά μηνύματα ,που ταξιδεύουν να βρουν τους αποδέκτες τους και στους έρωτες που αφορούν. Την ίδια μέρα η Μάρθα αποφάσισε να του δοθεί μ’ όλο το πάθος του έρωτα που ένιωσε να φουντώνει στην εφηβική καρδιά της.
Ο Αντώνης ήταν τρυφερός μαζί της, καταλαβαίνοντας τον φόβο και τον ενθουσιασμό της, αλλά ήταν άπειρος και φάνηκε βιαστικός και άξεστος, όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή. Η Μάρθα έκρυψε την απογοήτευσή της, πιστεύοντας πως έφταιγε η δική της απειρία κι ο Αντώνης το δέχτηκε σαν απρόσμενο δώρο. Για να καλύψει την σιωπή και να νιώσουν κι οι δύο καλύτερα, της είπε πως ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή να σπάσουν το μπουκάλι.
Κι ενώ η Μάρθα ντυνόταν, έσπασε το μπουκάλι με μια αποφασιστική κίνηση κι έβγαλε έξω το τυλιγμένο χαρτί. Έκοψε τις κόκκινες κορδέλες και άρχισε να διαβάζει δυνατά το γράμμα. Εξίσου δυνατά ήταν και τα γέλια του για το περιεχόμενο του μηνύματος. Αυτή τον παρακολουθούσε αμίλητη να γελάει μέχρι δακρύων και να σχολιάζει , ώσπου γύρισε και την κοίταξε ξαφνιασμένος από την σιωπή της.
Του ζήτησε να της δώσει το γράμμα, πράγμα που αυτός έκανε μηχανικά. Πιστεύοντας πως φταίει το απογοητευτικό σεξ , έγινε ειρωνικός και επιθετικός κι άρχισε να της ζητάει εξηγήσεις για την περίεργη συμπεριφορά της. Αυτή, κοιτώντας τον λάθος αποδέκτη του μηνύματος, του έρωτα και των ελπίδων της, απάντησε πως ήθελε να μείνει λίγο μόνη και πως θα του τηλεφωνούσε σύντομα.
Δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί του ξανά. Ένα μήνα αργότερα μετρούσε τις μέρες και η αγωνία της έσφιγγε το στήθος. Πήγε στο φαρμακείο και πήρε ένα τεστ εγκυμοσύνης, το οποίο βγήκε θετικό. Δεν τόλμησε να επισκεφτεί γυναικολόγο από φόβο μήπως μαθευτεί κάτι, αλλά κάθε μέρα που περνούσε βεβαιωνόταν για την αλήθεια του τεστ.
Γυρίζοντας στο χωριό για τις διακοπές του Πάσχα, πρόσεξε για πρώτη φορά, πως ο Χρήστος, φίλος του αδερφού της και κοντοχωριανός, την κοιτούσε μ’ ένα ονειροπόλο βλέμμα. Του χαμογέλασε και τον είδε να κοκκινίζει. Τον ήξερε μια ζωή κι ήταν σίγουρη για δύο πράγματα γι’ αυτόν: ότι ήταν άντρας ακέραιος και τίμιος κι ότι δεν θα έφευγε ποτέ από το χωριό.
Παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της , που ονειρευόταν ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτήν, τον παντρεύτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα . Έξι μήνες μετά το γάμο τους γεννήθηκε η κόρη της. Αν και δεν το περίμενε, αγάπησε με όλη της την καρδιά, αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα, νιώθοντας τόσο γεμάτη από αυτήν την αγάπη, που δεν έμειναν περιθώρια για πικρίες.
Ο Χρήστος την κακομάθαινε, όπως άλλοτε οι γονείς της, φροντίζοντας να μην της λείπει τίποτα, την καμάρωνε , όπως και την κόρη της, στάθηκε τρυφερός σύζυγος και πατέρας και ποτέ του δεν ρώτησε τι είχε συμβεί. Η ανιδιοτελής αγάπη του έκανε την Μάρθα να αρχίσει πάλι να ονειρεύεται όχι πλέον για τον εαυτό της , αλλά για το μέλλον της κόρης της.
Η μικρή ήταν τριών χρονών όταν παίζοντας στην αυλή του σπιτιού ανακάλυψε ένα μπουκάλι με κόκκινη κορδέλα. Το πήγε στην μαμά της χαρούμενη για το εύρημά της και περίεργη για το περιεχόμενό του. Η Μάρθα έμεινε για μια στιγμή ακίνητη βλέποντας το γνώριμο μπουκάλι. Κοίταξε την κόρη της που την παρατηρούσε παραξενεμένη και χαμογέλασε. Την φώναξε κοντά της και αγκαλιασμένες μπήκαν στην κουζίνα, όπου έπλυναν μαζί με προσοχή το μπουκάλι και του έβαλαν καινούρια κορδέλα.
Βγήκαν μαζί από το σπίτι και με τα χέρια ενωμένα το έριξαν στο ποτάμι…

25 σχόλια:

  1. Ποτέ δέν ξέρεις που θα καταλήξει το μπουκάλι όμως ε;
    μεγάλη η απο-γοήτευση όταν πάει σε λάθος παραλήπτη..
    γλυκόπικρη η επίγευση του παραμυθιού σου απόψε..
    αν και όπως πάντα όμορφα φτιαγμένο..
    καλώς ήλθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλέ μου Ευρύνοε,
    Όταν ο αποστολέας δεν ξέρει την κατάληξη του μπουκαλιού, πρέπει να αναλάβει το ρίσκο να απογοητευτεί..
    Γλυκόπικρη γεύση έχουν όλα τα όνειρα όταν ανοίγεις τα μάτια το πρωί..
    Καλώς σας βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το μονο που μπορώ να πω..ειναι η καλημέρα μου,για την γνώμη μου;Το ξέρεις!Τέλεια οπως πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένη μου Βούλα,
    Η γνώμη σου, όπως και η καλημέρα σου, είναι σημαντική για μένα.
    Σ' ευχαριστώ και για τα δύο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ειναι υπεροχο φωτεινη μου...απο τα πιο ωραια σου αν και εχω χασει το λογαριασμο...αν βρω ποτε και εγω καποιο μπουκαλι θα ξερω ποιος το εστειλε :::)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπημένε φίλε και συνένοχε,
    Σ' ευχαριστώ για την υποστήριξή και τα καλά σου λόγια.
    Όσο για τα μπουκάλια, πάντα βρίσκουν τον δρόμο για να φτάσουν στους παραλήπτες, που τα περιμένουν..

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. skeftomoun na petaxo to mpoukali tis coca cola me ena minima sxolio sta nera tis napolis alla gia na ftasei thes/niki tha parei meres kai ante na to mazepseis apo to thermaiko opote apofasisa na su diavaso ti grafo mesa ...... mia lexoula mono ....YPEROXOOOOOOOOOO

    GOUN33

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένε μου φίλε goun33,
    Σ' ευχαριστώ για το μήνυμα και που με γλύτωσες από το ψάρεμα στον Θερμαϊκό!!

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όμορφα γράφεις!

    θα σε παρ-ακολουθώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητή Ανάσα,
    Σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου και τα καλά σου λόγια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όμορφο κι όμορφα γράφεις. Νομίζω μιά απλή και αντιπροσωπευτική ιστορία της γενιάς που πέρασε. Απ'αυτές που κάποια πράγματα αναπληρώθηκαν με άλλα και η ζωή συνεχίστηκε.

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ Κωνσταντίνε,
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Η ζωή βρίσκει πάντα τον δρόμο και ο μέσος άνθρωπος συνεχίζει επαναπροσδιορίζοντας τους στόχους του..

    Καλό βράδυ και σε σένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλως ηρθες φωτεινη μου:)) με μια ακομα
    ομορφη ιστορια. ποτε δεν εστειλα μηνυμα
    σε μπουκαλι παντα πηγαινα ο ιδιος:)) και
    εκανα και το ταξιδακι μου:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλώς σας βρήκα!!
    Το μέσο δεν αλλάζει το μήνυμα, καλέ μου λύκε..

    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. αυτόν τον τίτλο μπλόγκ τον θυμάμαι και απο παλιά. Δεν ξέρω αν άρχισα να ξεχνάω και να μπερδεύομαι. Όπως και να ειναι όμως χαίρομαι που ειμαι εδώ.
    Διαβάζοντας τον τίτλο λοιπόν αναρωτιόμουν το πόσο όμορφο θα ήταν. Να γράψω ένα απλό μηνυμα(μόνο το μεϊλ μου) να το κλείσω σε ένα μπουκάλι και να το ρίξω στην θάλασσα.
    Τώρα μετά την ανάγνωση νομίζω πως με φοβίζει. Δεν έφυγε σαν σκέψη αλλά προστέθηκαν προβληματισμοί. Και αν στα χέρια που θα πέσει δεν μπορέσουν να το εκτιμήσουν? Αν το δουν σαν ένα αστείο και δεν εκτιμήσουν ποτέ το γιατί θα έχω οδηγηθεί εκεί?
    Ρίσκο. Μεγάλο και με ελάχιστες ελπίδες να καταλάβει κάποιος το μήνυμα μου. Αξίζει αυτό το ρίσκο? Η αρνητική απάντηση ίσως είναι η πιο πρόχειρη για τον νου. Είναι όμως και η πιο πρόχειρη για την ζωή??
    Στο κάτω κάτω τι είναι η ζωή? Ένα ρίσκο. Ένα ταξίδι με γνωστό προορισμό. Ένα άρωμα που μοσχομυρίζει μέσα μας. Ένα χρώμα που λάμπει και μας φωτίζει. Ένα τι?
    Και αυτό το όμορφο κείμενο ζωή ειναι. Ζούμε λοιπόν με όλες τα ρίσκα που έρχονται μπροστά μας. Άλλος θα την καταλάβει και άλλος όχι. Άλλος θα μπορέσει να διαβάσει το γιατί και άλλος θα το κοροϊδέψει. Σημασία έχει το ταξίδι να μην σταματάει ποτέ. Πάντα να υπάρχει αυτός που θα συνεχίζει το όνειρο. Ίσως εκείνος σταθεί πιο τυχερός.
    Την καλημέρα μου. Χάρηκα που βρέθηκα εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλη σου * ηθελα να γραψω......καταραμενη βιασυνη:))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πολυ ομορφη η ιστορια σου Φωτεινη.
    Κλη σου μερα:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπητέ George,
    Ίσως και να υπήρχε άλλο blog με το ίδιο όνομα κι άλλον αποστολέα, ίσως με τον ίδιο αποστολέα κι άλλο μήνυμα κι ίσως το μόνο κοινό να είναι ο τρόπος αποστολής, εγώ όμως χάρηκα που το δικό μου μπουκάλι σε οδήγησε εδώ..
    Εγώ δεν πιστεύω πως είναι ρίσκο η ερμηνεία του μηνύματος, αλλά πρόκληση και ευκαιρία να δεις το ίδιο σου το μήνυμα με άλλα μάτια και να το ξαναγράψεις.

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπημένη μου Νάντια,
    Μην κατηγορείς την βιασύνη που έκανε την καλημέρα σου τόσο χαριτωμένη!
    Κλο σου απόγευμα κι ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Υπέροχη καί αυτή η ιστορία σου...
    Το τέλος μου άφησε ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.
    Γιατί να εγκαταλείπεις το όνειρο και να συμβιβάζεσαι με μία πραγματικότητα που δεν επιθυμούσες στο παρελθόν;
    Από την άλλη, για πόσον καιρό μπορείς να περιμένεις να γίνει το όνειρο πραγματικότητα, αφήνοντας τη ζωή να σε προσπερνάει;
    Μετά από αυτό, νομίζω πως καταλαβαίνω τη Μάρθα.
    Καταπληκτικό Φωτεινή μου!
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Το μυστικό είναι να μην αφήνεις την ζωή να σε προσπερνάει, αλλά και να μην συμβιβάζεσαι σε θέματα που είναι σημαντικά για σένα..
    Την καληνύχτα μου και τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Η Βιασυνη να του δοθει και μετα να παρει τεραστια απογοητευση... χμμ...
    Και στην ζωη τρεχουμε πολλες φορες με μεγαλη ταχυτητα!!
    Η που θα φαμε τα μουτρα μας -η- που θα μας βγει και σε καλο!
    Ενα παραμυθι εγραψες αλλα με μια μεγαλη δοση αληθειας!
    Αγνωστη Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αγαπημένη Άγνωστη Χιχι-ω, συγνώμη Χ εννοούσα!:))),
    Στη ζωή πρέπει να ρισκάρουμε, έχοντας όμως επίγνωση των κινδύνων και να συμβιβαζόμαστε έχοντας επίγνωση των συνεπειών..

    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Πολύ ωραίο.
    Διαβάστηκε και μελετήθηκε επιμελώς.
    Αλλά σε αυτό έμεινα παρατηρητής,δεν πήγα μέσα να το ζήσω.
    Το έζησα σαν τρίτος,βλέποντας ακόμα πιο καθαρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αγαπημένε μου Desperado,
    Είναι καλό να είσαι παρατηρητής.
    Έτσι ξέρεις περισσότερα για το παραμύθι από τους ήρωές του.
    Όπως ήξερε και το μπουκάλι..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή