Η υπόσχεση


Ο Πάρις χαμήλωσε την μουσική και τέντωσε τ’ αυτιά του. Αυτός ο απροσδιόριστος ήχος που έφερνε ο αέρας ήταν πολύ οικείος, αλλά δεν μπορούσε ακόμα να εντοπίσει την πηγή του. Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό του . Κοίταξε τον αριθμό περισσότερο μηχανικά παρά από ενδιαφέρον ή περιέργεια. Είχε πάψει να αισθάνεται και τα δύο εδώ και καιρό. Ήταν σχεδόν σίγουρο πως ήταν για δουλειά. Δεν θα τον ρωτούσαν πως αισθάνεται, ποιος είναι, που χάθηκε η ψυχή του. Αλλά ακόμα κι αν γινόταν αυτή η παρατυπία, δεν θα ήξερε και δεν θα ήθελε να απαντήσει.
Καθόταν μέσα στο σταματημένο αυτοκίνητο και κάπνιζε αρειμανίως , καθυστερώντας την στιγμή της επιστροφής στο σπίτι. Δεν είχε φάει τίποτα όλη την μέρα και το στομάχι του πονούσε , αλλά πιο πολύ πονούσε η γνώση πως δεν τον περίμενε κανένας εκεί που έμενε, πως δεν υπήρχε κάποιος να νοιαστεί για την πείνα ή την δίψα του, πως οι τέσσερις τοίχοι δεν ήταν η καλύτερη παρέα για τις σκέψεις του, πως ο χώρος που θα επέστρεφε δεν θύμιζε σε τίποτα σπίτι.
Όταν ο έρωτας για την Φαίη τον ταρακούνησε βίαια από την ρουτίνα και την απάθειά του και ξεκίνησε το σταματημένο ρολόι της ζωής του, θεώρησε πως ήταν ευλογία, πως ήταν η ευκαιρία του να αρχίσει να ζει ξανά, να γίνει ο άντρας που ονειρεύτηκε να γίνει και στην πορεία της καθημερινότητας τον ξέχασε συμβιβαζόμενος . Το πρώτο τους φιλί τον έκανε να αισθανθεί σαν έφηβος και γέμισε ενέργεια και πάθος, ξύπνησε το όνειρο κι αυτός αποφάσισε να το ακολουθήσει με κάθε κόστος.
Λίγους μήνες μετά ένιωθε πως είχε φτάσει στα όριά του. Οι θυσίες του δεν αναγνωριζόταν ή δεν φαινόταν να έχουν αποτέλεσμα, ένιωθε ακόμα πιο μόνος από πριν και κυνηγώντας το όνειρο βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εφιάλτη. Δεν αμφέβαλλε για την αγάπη της Φαίης, αλλά κατάλαβε πως αυτό δεν έφτανε για να γίνουν ευτυχισμένοι. Το όνειρο ξεθώριασε και κάθε μέρα φαινόταν να βρίσκεται ακόμα πιο μακριά από την προηγούμενη.
Ήταν κουρασμένος και απογοητευμένος , ένιωθε να φθείρεται και ο έρωτας, που τόσο κυνήγησε, έγινε η μαύρη τρύπα που κατάπινε την ενέργεια και την δύναμή του. Οι συνεχείς αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, οι συγκρούσεις ακόμα και για τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα, τον είχαν κάνει να βλέπει ένα τείχος να υψώνεται ανάμεσά τους, που κάθε μέρα υψωνόταν λίγα μέτρα παραπάνω και κάθε μέρα τον έκλεινε περισσότερο στον εαυτό του.
Προσπαθώντας να σώσει τον εαυτό του και το όνειρο χρησιμοποίησε σαν ασπίδα αυτόν τον εγκλεισμό , που τον βοηθούσε να μειώσει τον πόνο, να κρατηθεί όρθιος, να επιζήσει. Ήθελε να ξεφύγει από όλα αυτά , αλλά χωρίς να προδώσει την αγάπη κι αυτό τον έκανε να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον θυμό και στην απελπισία, όταν αυτή του η μάχη φαινόταν να περνάει απαρατήρητη.
Πριν από λίγες μέρες  είχανε μάθει η Φαίη ήταν έγκυος. Ήταν κάτι που και οι δύο επεδίωκαν και λαχταρούσαν , αλλά τους πάγωσε και τους δύο όταν το έμαθαν. Από την πρώτη φορά που έκαναν έρωτα μέχρι κι εκείνη την στιγμή, ο Πάρις χυνόταν μέσα της σαν αφρισμένο ποτάμι κι αυτή άνοιγε σαν θάλασσα να τον δεχτεί, έγλυφε τον βυθό της κι αυτή κατάπινε λαίμαργα μέχρι και την τελευταία σταγόνα του, ώσπου εξαντλημένοι ξεχνούσαν που άρχιζε ο ένας και που τελείωνε ο άλλος, μέχρι να νιώσουν πραγματικά πως γίνονται ένα.
Αυτή η τέλεια ένωση πήρε ζωή κι αυτοί δεν τολμούσαν να την αντικρύσουν. Αποφάσισαν πως δεν μπορούν να προχωρήσουν κι ένιωσαν κι οι δυο προδότες και προδομένοι την ίδια στιγμή. Ο Πάρις παρέμεινε ως θεατής σ’ αυτό που συνέβαινε και δικαίωνε τους φόβους και την προηγούμενη συμπεριφορά του. Κάτι μέσα του πέθανε όταν η πλάστιγγα έγειρε προς την απόρριψη του ονείρου.
Η Φαίη κοίταξε με άδεια μάτια τον τοίχο απέναντί της. Είχε πλέον στεγνώσει από δάκρυα. Έβαλε τα χέρια της απαλά πάνω στην κοιλιά της και δάγκωσε τα χείλη της μέχρι να ματώσουν. Ο πόνος μέσα της δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Η μήτρα της παλλόταν και οι συσπάσεις της την γέμιζαν θυμό και απελπισία. Ένιωθε να διαλύεται και να εξαφανίζεται σε μια άνιση μάχη, που δεν ήξερε ποιος ήταν ο εχθρός.
Μετά από μέρες απραξίας και συνεχούς οδύνης κατόρθωσε να σηκώσει το κεφάλι της και να αποφασίσει να παλέψει. Να παλέψει για τον έρωτα αγνοώντας τις αντιξοότητες, να θυμίσει στον Πάρι το όνειρο και την υπόσχεση και να ρίξουνε μαζί το τείχος που τους είχε χωρίσει. Ήταν σίγουρη πως μαζί μπορούσαν να το καταφέρουν.
Ξεκίνησε το απόγευμα να τον βρει αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα να την εκνευρίσει, να την αποπροσανατολίσει, τίποτα να μπει ανάμεσά  τους. Χαμογέλασε τρυφερά καθώς έπαιρνε το μπουκάλι με την μπύρα χωρίς αλκοόλ από τα ράφια του σουπερ μάρκετ , έτοιμη να τον πειράξει, όπως συνήθιζε πριν φτάσουν σ’ αυτό το σημείο. Πάρκαρε το αμάξι και σήκωσε πεισματάρικα το κεφάλι της καθώς ανέβαινε τα σκαλιά.
Σιγοτραγουδούσε καθώς ανέβαινε το αγαπημένο της τραγούδι, σύμβολο και υπόσχεση του έρωτά τους. «Σύννεφα του γιαλού θε να αρματώσω, θα’ μια στο πλάι σου και ας ματώσω..» . Είχαν ματώσει αρκετά μέχρι σήμερα. Καιρός να γλύψουν τις πληγές τους και να προχωρήσουν.
Εδώ και μερικές μέρες ήταν άρρωστος κι αυτό βάρυνε ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα και την διάθεσή του. Η Φαίη αποφάσισε να προσπεράσει την δικαιολογημένη κακοκεφιά και τον εκνευρισμό του και να συζητήσει μαζί του ανοιχτά. Ήταν καιρός να μοιραστούνε τους φόβους, τον πόνο και την δυστυχία, που κρατούσαν αυτόν σε απόσταση και την ίδια κρυμμένη πίσω από ένα προσωπείο, που δεν αναγνώριζε.
Λίγο αργότερα κλεισμένη στην ζεστή του αγκαλιά προσπάθησε να του μιλήσει, να ανοίξει πρώτη το κουτί της Πανδώρας για να βγάλουν έξω όλα όσα ένιωθαν, να σφιχτούν ο ένας δίπλα στον άλλο, να εξιλεωθούν μέσα από την αγάπη τους. Ο Πάρις της είπε πως δεν μπορούν και δεν πρέπει να το κάνουν αυτό. Ότι ο μόνος τρόπος για να αντέξουν και να ανταπεξέλθουν σ’ αυτήν την περίπτωση είναι να μείνουν σταθεροί στην απόφασή τους και να μην συζητήσουν ποτέ ξανά γι’ αυτό.
Η Φαίη ένιωσε να χάνει όση δύναμη είχε μαζέψει. Αν και όλα συνηγορούσαν πως τελικά αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα, το μυαλό , η καρδιά και το σώμα της, όλα αντέδρασαν σ’ αυτά τα λόγια. Να τα βγάλει πέρα ο καθένας μόνος του. Αυτός στο καβούκι του κι αυτήν στην κρύπτη της πιο μόνοι κι από πριν, αυτό της ζητούσε. Πάγωσε ολόκληρη καθώς θυμήθηκε ξανά την υπόσχεσή του. Κοίταξε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό της χέρι, προσπαθώντας να πάρει δύναμη, αλλά ξαφνικά η λάμψη του θόλωσε.
Δεν θυμόταν τι είπανε μετά. Δεν ήξερε πόση ώρα πέρασε. Όταν επιτέλους μπήκε στο αμάξι της για να φύγει κατέρρευσε κλαίγοντας γοερά πάνω στο τιμόνι. Λίγα λεπτά αργότερα σκούπισε αποφασιστικά τα δάκρυα και έβαλε μπρος. Το βράδυ που θα τον έβλεπε, θα έμπαιναν όλα στην θέση τους. Χάιδεψε με τα ακροδάχτυλά της το δαχτυλίδι του έρωτα και συνέχισε την πορεία της.
Ο Πάρις κοίταξε ξανά το τηλέφωνο που χτυπούσε. Ήταν η Φαίη. Το ήξερε πως ανησυχούσε, αλλά δεν μπορούσε να της μιλήσει. Ούτε ήθελε. Ο ήχος που άκουγε από πριν έγινε πιο ξεκάθαρος. Ήταν ένα τραγούδι. Το αγαπημένο της τραγούδι. Κοίταξε τα σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό και χαμογέλασε πικραμένα. Αυτά τα σύννεφα δεν σκόπευε να τ’ αρματώσει..

3 σχόλια:

  1. Διάβασα μια ερωτική ιστορία που έφθασε σε αδιέξοδο. Είναι χιλιάδες οι ιστορίες αυτές γύρω μας. ΟΜΩΣ, ο εξαίρετος τρόπος αφήγησης η περιγραφή των συναισθημάτων και της ερωτικής πράξης είναι όντως αποκαλυπτική της συγγραφικής σου ικανότητας.
    Χάρηκα πολύ που ανακάλυψα μια καινούργια (για μένα) πηγή αναγνωστικής απόλαυσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παραιτηση...
    φυγη....
    απορριψη....

    κι ομως ο Ερωτας δε γνωριζει τιποτε απ' ολα αυτα...

    Ολες οι σχεσεις εχουν το ζενιθ και το ναδιρ..

    επιβιωνουν εεκινες που Αξιζει να το επιτύχουν....

    το Παιδί που ειναι καθοδον δεν είναι παντα απόδειξη αξιας της σχεσης...

    ΕΡΩΤΑΣ για μενα θα πει να με αντεχεις...
    να μην κουραζεσαι να με καθησυχαζεις...
    να μου δειχνεις τον ήλιο ακομη κι οταν εχει συννεφιες...
    να αρματωνεις τα δικα μου συννεφα αμφιβολίας γιατι πολλές φορες οι υποψίες με κερνανε δηλητήριο.....

    και πεθαινω αμετρητες φορες..
    τοτε να με ανασταινεις...
    Θεός να γινεις...
    να μην χαθεις ούτε στιγμη σε απαισιόδοξα κείμενα παραιτησης και φυγης...

    Υποσχεση?....

    Υποσχεση να λες, χωρις να συλλαβίζεις τους φθογγους της καρδιας σου, φοβούμενος μην κανεις λαθος...

    σε θελω δυνατό...
    να αναλαμβάνεις ολη την Ευθυνη του Ερωτα....

    και γλύκα να ποτίζεις το φιλι....
    ακομη κι όταν εγω μαγειρεύω ερωτήματα που σε πονανε....


    φιλι..... υποσχεση που λεει να μεινει για παντα.... με την ευχη ΑΥΤΟΣ ο ερωτας να ΑΞΙΖΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eκει που σε βρίσκω σε χάνω...μην ξαναφύγεις Ναι; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή