Οι εκκρεμότητες






Όλα ξεκίνησαν όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. «Δεν ανοίγει πάλι ο υπολογιστής μου» ήρθε από το καλώδιο η τηλεφωνική διαμαρτυρία. Κοίταξα μηχανικά την ώρα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Ήταν ακόμα οκτώ παρά δέκα.
Αναστέναξα. Έβαλα μπρος τον αυτόματο πιλότο. «Ρεύμα έχετε; Τα καλώδια είναι στην θέση τους; Πέρασε χθες η καθαρίστρια;».


Φυσικά πέρασε την προηγούμενη μέρα η καθαρίστρια. Και φυσικά κανείς δεν κοίταζε τα καλώδια πριν μου τηλεφωνήσουν. Ήταν πιο εύκολο να περιμένουν να καθοδηγήσει κάποιος την σκέψη τους και να τους προσφέρει ταυτόχρονα ψυχολογική υποστήριξη. Δύο σε ένα και χωρίς χρέωση. Αλλά η ιώβεια υπομονή μου με τους χρήστες της εταιρείας είχε αρχίσει να εξαντλείται.


Τους τελευταίους μήνες είχα γίνει πολύ ευερέθιστη και τα νεύρα μου ήταν συνέχεια τεντωμένα. Αγαπούσα ακόμα την δουλειά μου, αλλά κάτι είχε βάλει φρένο στην καλή μου διάθεση. Συνέχιζα περισσότερο από συνήθεια να ανταποκρίνομαι τις μυστήριες ώρες , που συνήθιζαν να με παίρνουν τηλέφωνο για ψήλου πήδημα, αλλά έπιανα τον εαυτό μου να εκνευρίζεται πριν ακόμα σηκώσει το εταιρικό κινητό και απαντήσει.


Προσπάθησα να αποφύγω τον ηλικιωμένο κύριο που οδηγούσε ανάμεσα στις δύο λωρίδες του δρόμου αμέριμνος, έχοντας μείνει στην εποχή που στην Θεσσαλονίκη κυκλοφορούσαν δύο αυτοκίνητα. Βρέθηκα κολλημένη πίσω από μία τύπισσα που πήγαινε με ογδόντα στην γραμμή ταχείας κυκλοφορίας, μιλώντας στο κινητό της , αδιάφορη παντελώς για το τι γίνεται γύρω και πίσω της. Ευτυχώς, δεν είχα αρχίσει ακόμα να εκνευρίζομαι με την ηλιθιότητα των οδηγών.


Το μυαλό μου ξαναγύρισε στο πρώτο τηλεφώνημα , ακούγοντας το τηλέφωνο να χτυπάει ξανά κι έχοντας μεγάλη διάθεση να ανοίξω το παράθυρο και να το πετάξω έξω. Αλλά σκέφτηκα την ουρά από πίσω που μεγάλωνε χάρη στην αδιάφορη οδηγό και τον παππού, που κρατούσε σταθερά την θέση του. Το σήκωσα. «Σε πόση ώρα θα είσαι στο γραφείο; Μας πέταξε έξω! Άντε, θέλουμε να διώξουμε δρομολόγια» ήρθε η νέα ερώτηση- δήλωση-απαίτηση . «Στις οκτώ και τέταρτο, όπως πάντα» απάντησα κι έκλεισα νευριασμένα το τηλέφωνο.


Σίγουρα δεν ξεκινούσε η μέρα μου με τις καλύτερες προοπτικές. Πριν ακόμα πάω στο γραφείο, ένιωθα πως θέλω να φύγω! Κι αυτή την διάθεση την είχα όλο και περισσότερες μέρες αυτό το διάστημα. Τους τελευταίους δέκα μήνες. Κάτι είχε αλλάξει μέσα μου κι εγώ το άφησα να περάσει απαρατήρητο .


Είναι περίεργο πως μία μόνο πρόταση μπορεί να σταθεί αφορμή για να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Δεν μου άρεσε να εθελοτυφλώ. Ούτε να κρύβομαι πίσω από φτηνές δικαιολογίες. Η κατάσταση είχε ξεφύγει και όφειλα στον εαυτό μου μερικές εξηγήσεις. Κι ένα διάλειμμα.


Είχα δεχτεί μεγάλη πίεση τους τελευταίους μήνες τόσο σε εργασιακό , όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Δεν ήταν η πρώτη φορά , που βρισκόμουν αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις. Είμαι φύσει αισιόδοξη και βρίσκω την έξοδο και την διέξοδο τρέχοντας, περπατώντας, σκαρφαλώνοντας, έρποντας, με όποιο τρόπο ταιριάζει στην κατάσταση και στις συνθήκες.


Ξημεροβραδιαζόμουνα στο γραφείο προσπαθώντας να έχω τους πάντες ευχαριστημένους. Το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο. Έτρεχα τα Σαββατοκύριακα προσπαθώντας να καλύψω τις τρύπες της απουσίας μου από το σπίτι. Το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιούσε και γυρνούσα ακόμα πιο κουρασμένη στο γραφείο. Για να επαναλάβω τον ίδιο κύκλο.


Τώρα όμως ένιωθα να ασφυκτιώ , την αέρα να λιγοστεύει επικίνδυνα, το σκοτάδι να γίνεται πιο πυκνό. Δεν ήμουν σίγουρη τι έφραζε την έξοδο, αλλά είχε την σκονισμένη γεύση παλιού εφιάλτη. Έπρεπε να βγω από αυτήν την καταστροφική δίνη, πριν με τραβήξει στον βυθό. Έσφιξα τα δόντια μου και πάρκαρα το αμάξι.


Παρά το ανάποδο ξεκίνημα, η μέρα κύλισε ήρεμα. Η στοίβα μπροστά στο γραφείο μου με τις εκκρεμότητες αν και δεν μειώθηκε, μπήκε σε μια τάξη σύμφωνα με τις προθεσμίες για την ολοκλήρωση των εργασιών. Μετά την αρχειοθέτηση, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση και σήμανση των εκκρεμοτήτων, ένιωσα πως ολοκλήρωσα κάτι που έπρεπε να είχα κάνει από καιρό.


Βλέποντας το ρολόι να δείχνει πέντε, σηκώθηκα κι ετοιμάστηκα να φύγω, πράγμα που είχα να κάνω πολύ καιρό. Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να διαχωρίσω την δουλειά από την προσωπική μου ζωή. Κι έπρεπε να κοιτάξω και εκείνες τις εκκρεμότητες, που δεν ήταν περασμένες στο outlook , αλλά η υπενθύμιση της καρδιάς τις εμφάνιζε μπροστά μου συνεχώς.


Ενώ κατευθυνόμουν προς το αυτοκίνητο, χτύπησε το κινητό. Το σήκωσα χωρίς δισταγμό. «Είσαι στο γραφείο; Έχουμε ένα πρόβλημα με τον εκτυπωτή» ήρθε από το καλώδιο η τηλεφωνική διαμαρτυρία. Στάθηκα αναποφάσιστη για μια στιγμή. Ένιωσα ένα χαμόγελο να σκάει στα χείλη μου πριν απαντήσω.«Λυπάμαι. Ο υπολογιστής μου είναι εκτός δικτύου αυτή την στιγμή. Όπως κι εγώ» .


Δεν υπήρξαν διαμαρτυρίες. Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να περιμένουν. Κι εγώ είχα ξεχωρίσει τις προτεραιότητες. Ο αέρας έγινε πιο ανάλαφρος κι άρχισα να βλέπω την έξοδο. Αυτή τη φορά θα πήγαινα πετώντας.

20 σχόλια:

  1. Καλέ μου φίλε,
    Όταν με δεις να πετάω, μην εκπλαγείς!! :)
    Υπόσχεση..

    Καλό βράδυ "Ανώνυμε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ο κομπος φτανει στο χτενι αδερφακι...
    για ολους...

    καλο βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένε μου αδερφέ,
    Όταν υπάρχει το χτένι όμως, χτενίζεσαι :)

    Σ' ευχαριστώ πολύ

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είμαστε πάντοτε με το ένα χέρι απλωμένο στις "εκκρεμότητες" και το άλλο χέρι τεντωμένο να προσπαθεί να φτάσει την ξεγνοιασιά ενός ονείρου που χάνεται σαν σαπουνόφουσκα με το πρώτο αεράκι.
    Ας αρπάξουμε λοιπόν τις εκκρεμότητες στην αγκαλιά μας και ας κυνηγήσουμε αυτή τη σαπουνόφουσκα, προτού να σκάσει... :)
    Μπορούμε να το κάνουμε ε;
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. So very true!....

    Liked it! :) Τίμησες το "σακούλι"! :)

    Άστους να περιμένουν, δε θα πάθουν τίποτα!....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. να πάς ! Ο κόσμος δεν θα πάψει ποτέ να γυρίζει! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. οι εκκρεμοτητες δεν τελειωνουν ποτε... αντιθετως εμεις τελειωνουμε... και αυτο πρεπει να το καταλαβουμε πριν πνιγουμε.. οπως η φιλη στης ιστορια


    καλησπερες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εκκρεμοτητες,υποχρεωσεις,τρεξιμο,αγχος και παει λεγοντας...
    Εδω ομως ταιριαζει και ενα αγαπημενο κομματι απο Πυξ Λαξ,το οποιο σου αφιερωνω παραμυθενια μου!
    ''Κανε κατι και για σενα,μην κοιτας μονο τους αλλους...'' και παρακατω λεει: ''ειναι κριμα να περναει η ζωη χωρις εσενα...''
    Αχ! Ποσο το λατρευω αυτο το κομματι...!!
    Τα φιλια μου! και ενα τεραστιο χαμογελο μονο για σενα!! :))
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Γίνεται αν το όνειρό μας δεν αφορά τις εκκρεμότητες :)))

    Φιλάκια και καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπημένο μου πιγκουινάκι,
    Πάντα τιμάω το σακούλι!
    Κι όπως είδες, ξεκίνησα....:))))

    Φιλάκιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλέ μου George,
    Έχεις δίκιο, ο κόσμος δεν σταματάει να γυρνάει και είναι σημαντικό να μην περνάει δίπλα μας χωρίς να τον αγγίζουμε...

    Καλησπέρα κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητή korinoskilo,
    Για να μην τελειώσουμε, φεύγουμε αφήνοντας τις εκκρεμότητες εκεί που είναι η θέση τους..στο ράφι..:))

    Καλησπέρεςςςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπημένη μου Ανώνυμη,
    δεν ξέρω για ποια αφιέρωση να σε πρωτοευχαριστήσω..για το τραγούδι ή για το χαμόγελο ή για το χαμόγελο του τραγουδιού..

    Φιλάκια χρυσοψαράκι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η καθημερινοτητα των περισσοτερων μεσα απο την ιστορια σου.
    Σωστη....μακαρι να μποσουσαμε να τα αφησουμε στην ακρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. καλησπερα φωτεινη μου. πολυ καλα εκανες
    ολα εχουν την ωρα τους...
    ολοι πρεπει να το κανουμε αυτο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα Νάντια μου!!

    Κάποια μπορούμε να τα αφήσουμε..μικρές αποδράσεις, μικρά όνειρα, μικρές στιγμές, τόσο σημαντικές όμως για να συνεχίσουμε χωρίς να χάσουμε τον εαυτό μας..

    Φιλάκια
    ΥΓ. Γύρισες συνένοχε; Να βάλω κάτι να ψήνεται στο φούρνο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλησπέρα καλέ μου λύκε,

    Μερικές φορές το ρολόι μας δείχνει λάθος ώρα :)
    Αυτό ήταν το πρόβλημά μου..χαίρομαι που βρήκα τρόπο να το κουρδίσω ξανά και εύχομαι ο καθένας να βρει τον δικό του..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ωωωωω!!!! Μια τέχνο-κοκκινοσκουφίτσα!!!!

    Σε καταλαβαίνωαπόλυτα. Από καιρό έχω κι εγώ αρχίσει να σκαρώνω εξόδους κινδύνου από αυτήν την ανυπόφορη πόλη (την ίδια...). Τελευταία συνειδητοποίησα με τρόμο ότι η πόλη αυ΄τη με αποσταθεροποιεί και πρέπει συνέχεια να φεύγω για να έρχομαι στα ίσα μου...

    Ποτέ δε συμφώνησα μετον Καβάφη πως "αν τη ζωή σου χάλασες εδώ, σ όλη την γη την χάλασες". Ποιός είχε δίκιο; Ο Καβάφης ή ο επιστολέας προς τον Καίσαρα Εμμανουήλ ("ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει"....); θα δείξει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ωωωωω! Ένας μαύρος γάτος! Ευτυχώς δεν είμαι προληπτική! :)

    Δεν φταίει η πόλη μας, αλλά το βλέμμα μας που χάνει την φρεσκάδα του και σκαλώνει στην ασχήμια μέσα και έξω από αυτήν..
    Αν τα όρια της πόλης είναι αυτά που σε αποσταθεροποιούν, είναι εύκολα τα πράγματα.
    Όταν είναι τα όρια της ψυχής σου δυσκολεύει..

    Όσο για το ποιος έχει δίκιο..ίσως η φωνή μέσα μας που ακόμα μας προτρέπει να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε δραπετεύοντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο...

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή