Η λέαινα του σαλονιού


Η Σαμπρίνα πέρασε προσεχτικά ανάμεσα στα έπιπλα του σαλονιού κι έφτασε μπροστά στον μεγάλο καναπέ. Τεντώθηκε με απόλαυση περισσή και ξάπλωσε δίπλα στα τεντωμένα πόδια του Μπάμπη.
Είχε μόλις φάει και ένιωθε την γλυκιά χαύνωση που ακολουθεί το μεσημεριανό γεύμα, ειδικά τα καλοκαιρινά απογεύματα όπως το σημερινό. Χασμουρήθηκε και τεντώθηκε ακόμα μια φορά κι ένιωσε το χέρι του Μπάμπη να της χαϊδεύει την πλάτη. Γύρισε και τον κοίταξε με λατρεία.
Ήταν πολλά χρόνια μαζί κι η οικειότητα που τους έδενε ήταν εμφανή σε κάθε τους κίνηση. Μπορούσε να νιώσει από μακριά την διάθεση του και αντιλαμβανόταν τα αισθήματά του παρατηρώντας τις ακούσιες μικρές κινήσεις του. Το πέρασμα του χεριού από τα μαλλιά του όταν ήταν αμήχανος, το τρίψιμο των δαχτύλων όταν ήταν σκεφτικός, το ρυθμικό χτύπημα του ποδιού όταν ήταν ανυπόμονος, το τέντωμα των μυώνων όταν θύμωνε, την πλήρη ακινησία όταν ήταν πληγωμένος, το λακκάκι στο μάγουλο όταν ήταν χαρούμενος, την χαλάρωση του κορμιού όταν ήταν ευτυχισμένος.
Ναι, ήταν πολλά χρόνια μαζί, τόσα, που είχε ξεχάσει πως ήταν η ζωή της πριν από αυτόν. Μόνο στα όνειρα έβλεπε αποσπασματικές εικόνες από την παλιά της ζωή και τον ξεχασμένο της εαυτό, αλλά τα λησμονούσε το πρωί όταν άνοιγε τα μάτια. Και τώρα τελευταία σαν στο φως μιας αστραπής, έβλεπε την εικόνα κάποιου κρυμμένου στην ομίχλη, τόσο διαφορετικού από τον Μπάμπη, τόσο ίδιου με την εικόνα στον καθρέφτη του ονείρου.
Άκουσε το γέλιο του και γύρισε στην τηλεόραση που παρακολουθούσε για να εντοπίσει τον λόγο της ευθυμίας του. «Έχει ντοκιμαντέρ για τα λιοντάρια, λέαινά μου», είπε αυτός. «Δες πως θα ήσουν χωρίς εμένα στην ζωή σου». Ένιωσε να ξυπνάει απότομα κι έστρεψε όλες τις αισθήσεις της στην ανοιχτή τηλεόραση. Άκουσε τον ο υποβλητικό βρυχηθμό, είδε το ανέμισμα της χαίτης κι η καρδιά της φτερούγισε. Σε αυτό το μικρό κουτί ζούσαν τα όνειρα της νύχτας.
Οι αναμνήσεις βγήκαν από το κλειδωμένο της μυαλό και την χτύπησαν σαν μαστίγιο. Όλα όσα είχε αφήσει πίσω της , μαζεύτηκαν απειλώντας να την πνίξουν. Ο Μπάμπης ένιωσε την ανησυχία της και την κοίταξε ερωτηματικά. Το κορμί της άρχισε να θυμάται. Το καρτέρι, το κυνήγι, την γεύση του αίματος, την επιβράβευση του κοπαδιού, το ζευγάρωμα , όλα όσα δεν πρόλαβε να ζήσει. Μία παράξενη έντονη οσμή βγήκε από το κορμί της και γέμισε το σαλόνι.
Ήταν μικρή όταν την βρήκε και την έσωσε. Τα υπόλοιπα μικρά δεν επέζησαν από την επίθεση των υαινών. Την τύλιξε με την αγάπη και την στοργή του και της αφιέρωνε πολλές ώρες την ημέρα χωρίς να βαρυγκωμά. Ήξερε πως την αγαπούσε, όπως τον αγαπούσε κι αυτή, αλλά σήμερα κατάλαβε πως δεν έφτανε αυτό. Είχε έρθει η ώρα να φύγει και το κατάλαβε κι αυτός. Συνέχισε να την χαϊδεύει, αλλά το υπόλοιπο κορμί του κοκάλωσε. Τον είχε πληγώσει και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον παρηγορήσει.
Βγήκε στην αυλή του σπιτιού και τον άκουγε να τηλεφωνεί και να μιλάει με διάφορους. Ήξερε ότι έψαχνε να βρει την καλύτερη λύση για να την αφήσει ελεύθερη. Δεν κατάλαβε όμως ότι δεν μπορούσε να περιμένει. Δεν μπορούσε να μείνει βλέποντας τον πληγωμένο. Ένιωθε πως κάθε φορά που θα κοιταζόταν , θα γκρεμιζόταν ένα κομμάτι από την αγάπη τους. Σκαρφάλωσε στο δέντρο της αυλής και πήδηξε έξω από τον φράχτη.
Αν και μεγάλωσε με ανθρώπους γύρω της γνώριζε καλά πως δεν πρέπει να τους εμπιστεύεται και πως όφειλε να είναι πολύ προσεχτική. Δεν ήξερε που μπορούσε να πάει, ούτε ήταν σίγουρη για την κατάληξη αυτής της απόδρασης, όμως ήταν σίγουρη πως θα έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο μακριά από τον μοναδικό άνθρωπο, που εμπιστευόταν απόλυτα. Συνέχισε να προχωράει στα τυφλά κατευθυνόμενη προς την μεγάλη πόλη.
Δεν ήξερε πόση ώρα περπατούσε. Η αρχική αμηχανία της μοναξιάς και του αποπροσανατολισμού , έδωσαν την θέση τους στην αδρεναλίνη της βουτιάς στο άγνωστο και την συγκίνηση της περιπέτειας. Ένιωσε ζωντανή μετά από πολύ καιρό και συνειδητοποίησε ότι δεν θα γυρνούσε ποτέ πίσω κι ότι ξεκινούσε από την αρχή. Στα ρουθούνια της έφτασε η χαρακτηριστική μυρωδιά του κορμιού της , που ανακάλυπτε για πρώτη φορά.
Άκουσε τον ο υποβλητικό βρυχηθμό για δεύτερη φορά εκείνην την ημέρα κι ανατρίχιασε. Προσπάθησε να εντοπίσει την πηγή του. Επικέντρωσε όλες τις αισθήσεις της στην ακοή και άφησε να την κατευθύνει. Σύντομα τα βήματά της την οδήγησαν έξω από την μεγάλη σκηνή. Η ακοή και η όσφρηση την οδήγησαν στο σωστό σημείο. Βρήκε την πόρτα και με την εξοικείωση των χρόνων, που πέρασε στο σπίτι, την άνοιξε.
Βρέθηκε δίπλα στο κλουβί με τα λιοντάρια και κοίταξε με τα μάτια ορθάνοιχτα τα δύο αρσενικά και τα έξι θηλυκά, που βρισκόταν μέσα. Το πιο μεγαλόσωμο αρσενικό γύρισε και την κοίταξε και πήγε τρέχοντας κοντά της με την χαίτη του να ανεμίζει, ο άρχοντας και βασιλιάς των ονείρων της. Έχοντας το εμπόδιο των σιδερένιων μπάρων, προσπάθησαν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Στην προσπάθεια αυτή η Σαμπρίνα τον γρατζούνισε, τον δάγκωσε κι ένιωσε απόγνωση όταν κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να βρεθεί δίπλα του.
Τραβήχτηκε πίσω, κοίταξε τον χαμένο Παράδεισο και του είπε «Σου ζητώ συγνώμη. Δεν ξέρω γιατί φέρθηκα έτσι. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Σε θέλω όμως και δεν μπορώ να σε αγγίξω κι αυτό με τρελαίνει». Το μεγάλο αρσενικό έκοβε βόλτες όλο εκνευρισμό μέσα στο κλουβί κι ούτε που την κοίταξε. Έκατσε σε μία γωνία με την ουρά του να χτυπάει μία δεξιά μία αριστερά σαν τρελό εκκρεμές. Τα υπόλοιπα λιοντάρια δεν τον πλησίασαν
Πέρασε αρκετή ώρα κι η Σαμπρίνα εξακολουθούσε να στέκεται όρθια και ακίνητη, χωρίς να τον αφήνει στιγμή από τα μάτια της, περιμένοντας. Ξαφνικά γύρισε και της είπε «Το ξέρω. Κι εγώ σε θέλω και γίνομαι επιθετικός, γι’ αυτό δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγνώμη». Τότε μόνο συνειδητοποίησε πως είχε κι η ίδια γρατζουνιές και πληγές και το σημάδι των δοντιών του επάνω της. Ένιωσε παράδοξα ευτυχισμένη. Κι αποφάσισε να μείνει
Ξάπλωσε μπροστά στην σιδερένια πόρτα με την βαριά κλειδαριά και έκλεισε τα μάτια της. Άκουγε τις φωνές των υπολοίπων λιονταριών σαν σε όνειρο, αλλά ήξερε πως τα όνειρα είχαν τελειώσει κι ότι είχε την ευκαιρία να ζήσει το δικό της. Λαγοκοιμόταν και περίμενε. Ήταν σίγουρη πως θα έβρισκε τον τρόπο να μπει μέσα. Δεν την ένοιαζε πόσο θα χρειαζόταν να περιμένει. Ούτε τι κόστος θα είχε αυτό. Το μόνο που ήθελε ήταν να βρεθεί δίπλα του.
Κόντευε να ξημερώσει, όταν ξαφνικά γύρισε και της είπε «Φύγε. Φύγε όσο ακόμα μπορείς. Δεν είμαι εγώ για σένα. Ούτε αυτή είναι ζωή για ένα λιοντάρι. Θα πληγωθείς κι εγώ δεν θα μπορώ να σε προστατεύσω. Όσο κι αν το θέλω. Κι ας μου αρέσει που έρχεται μέχρι εδώ η μυρωδιά της έντασής σου». Η Σαμπρίνα σηκώθηκε τον κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και του απάντησε «Δεν ξέρεις πως ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα. Δεν ξέρεις τι ζητάω. Ούτε τι βαρύτητα έχει για μένα να σε βλέπω μπροστά μου. Μέχρι χθες πίστευα πως είσαι ένα όνειρο. Κι είχα ξεχάσει πως είμαι λέαινα. Δεν θα φύγω».
Οι άνθρωποι του τσίρκου ξαφνιάστηκαν όταν είδαν την λέαινα μπροστά στην πόρτα. Κι ακόμα περισσότερο από την έλλειψη επιθετικότητάς της. Ειδικά όταν ένιωσαν την χαρακτηριστική οσμή της να τους τυλίγει. Κοιτάχτηκαν πονηρά κι άνοιξαν την πόρτα , ενώ με την άκρη του ματιού τους παρακολουθούσαν την όλο ένταση κίνηση μέσα στο κλουβί. Την ίδια μέρα απομάκρυναν τα υπόλοιπα λιοντάρια σε άλλο κλουβί, αφήνοντας το ζευγάρι να ζευγαρώσει, όπως συνήθιζαν
Για μια εβδομάδα , όσο κράτησε η γαμήλια περίοδος, παρακολουθούσαν τις εκδηλώσεις τρυφερού ενδιαφέροντος και αγάπης, που έδειχνε το αρσενικό λιοντάρι στην Λέαινα του σαλονιού, όπως την ονόμασαν. Της έγλειφε συνεχώς την πλάτη και το λαιμό και έπαιζε μαζί της για ώρες. Της δάγκωνε τρυφερά το λαιμό, ενώ εκείνη έβγαζε δυνατούς βρυχηθμούς. Στο τέλος της εβδομάδας, άρχισε να αδιαφορεί εντελώς γι’ αυτήν. Μετέφεραν τα υπόλοιπα λιοντάρια και άρχισαν την εκπαίδευση με τα στεφάνια της φωτιάς.
Η Σαμπρίνα ζαλισμένη από την ένταση της ευτυχίας, άργησε να καταλάβει την αδιαφορία του. Θέλοντας να είναι άξια σύντροφος του, προσαρμόστηκε γρήγορα στην ζωή του τσίρκου και πηδούσε πάντα πρώτη το φλεγόμενο στεφάνι, παρά τον ενστικτώδη φόβο , που ένιωθε. Σύντομα πρόσθεσαν ένα καινούριο νούμερο μόνο γι’ αυτήν. Πηδούσε ανάμεσα από τρία φλεγόμενα στεφάνια και μ’ αυτό το εντυπωσιακό πήδημα έκλειναν την παράσταση. Οι άλλες λέαινες άρχισαν να την αντιπαθούν.
Εκείνο το βράδυ η έντονη οσμή των θηλυκών έπνιξε το κλουβί. Δύο από τις λέαινες ήταν σε οίστρο και τα αρσενικά αναστατωμένα. Αυτές κοιτούσαν και οι δύο το μεγάλο αρσενικό περιμένοντας. Η Σαμπρίνα κατάλαβε ότι μέχρι εκείνη την μέρα ζούσε σε ένα όνειρο, που είχε τελειώσει. Τον πλησίασε και προσπάθησε να του τραβήξει την προσοχή
Εκείνος την δάγκωσε δυνατά πληγώνοντάς την. Την έσπρωξε προς το μέρος των άλλων θηλυκών ζητώντας να κάτσει μαζί τους. Αυτή έμεινε απέναντί του, με το αίμα να κυλά από τον λαιμό της, χωρίς να κουνηθεί. Το αρσενικό γέλασε και της είπε «Αν και πληγωμένη, λέαινα, λογικά και έξυπνα μένεις μακριά». Πριν προλάβει να διαλέξει την λέαινα που θα ζευγάρωνε, τους μάζεψαν για την βραδινή παράσταση.
Πριν να εκτελέσει το νούμερό της, η Σαμπρίνα γύρισε προς το μέρος του και του είπε «Βασιλιά και Άρχοντα της καρδιάς μου, δεν απείχα από φόβο, θέλω να το ξέρεις. Ο μόνος λόγος που έμεινα μακριά ήταν από υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια για σένα που μου θύμισες την φύση μου, αλλά δεν την σεβάστηκες. Θα τις άφηνα να με ξεσχίσουν όχι από αδυναμία , αλλά από σεβασμό στην δική σου δύναμη. Έφυγα από ένα κλουβί για να μπω σε μια φυλακή, που καταπατάει την αξιοπρέπειά μου. Το δέχτηκα γιατί ήσουν κι εσύ εδώ. Και γιατί με ξεγέλασε η χαίτη σου».
 Οι θεατές παρακολούθησαν την Σαμπρίνα να κάνει ένα ψηλό άλμα και σταματάει θαρρείς στον αέρα, με τα φλεγόμενα στεφάνια καρφωμένα πάνω της. Κι ενώ η μυρωδιά της καμένης σάρκας πλημμύρισε τον αέρα, άκουσαν το βρυχηθμό του μεγάλου αρσενικού, που όμως έμεινε μακριά. Ο κτηνίατρος του τσίρκου είπε την επόμενη μέρα πως θα είχε γλυτώσει, αν δεν είχε μια μεγάλη δαγκωματιά στο λαιμό.

39 σχόλια:

  1. Να ζούμε έντονα την κάθε στιγμή...
    Να πιστεύουμε στα όνειρα και να νιώθουμε πως έχουμε τη δύναμη να τα πραγματοποιήσουμε...
    Όταν έρθει εκείνη η ώρα όμως...να μη χάνουμε τον εαυτό μας μέσα σ'αυτά.
    Συγχαρητήρια γι'ακόμη μία φορά Φωτεινή μου! πολύ γλυκιά η καληνύχτα σου :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζαχαρένια Φαίη,
    Αν δεν χάσουμε τον εαυτό μας μέσα στο όνειρα, δεν θα τα ζήσουμε στο έπακρο.
    Θα ήταν καλό όμως να ξεχωρίζουμε ποια μας απελευθερώνουν και ποια μας φυλακίζουν κι αν η εκούσια φυλάκισή μας αξίζει το βάρος των αλυσίδων..

    Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλημερα...(να πω βιαστικα) ...παω για δουλεια
    θα σε διαβασω οταν γυρισω !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλο μου αδερφακι....
    θα πω κατι που ισως να μην εδωσε βαση κανεις...
    και το λιονταρι ηταν μεσα σε "κλουβι" δεν ηταν
    ελευθερο και ζουσε την ζωη που του επεβαλαν αλλοι με μικρες γευσεις ευτηχιας απο τις διαφορες λεαινες που κατα καιρους εφερναν στο τσιρκο...μονο που δεν ξεχασε ποτε την φυση του και την φυλακη του...

    την καλημερα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πολλα κλουβια πολλα ονειρα..... πολλες κατεστραμενες ζωες γυρω μας για να ζουμε τελικα σε κλουβια :)

    καλημερες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα Τέρας (!)της "αμάθειας",
    Κι εγώ πιστεύω πως αξίζει..(κι αγαπώ ιδιαίτερα τον Βασίλη!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα αδερφέ μου,
    Το λιοντάρι έπραξε σύμφωνα με το ένστικτό του κι η λέαινα σύμφωνα με το όνειρό της..

    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αριστούργημα! Μα τι θα κάνω πιά με σένα? Άλλο ένα αριστούργημα να με τριβελίζει το μυαλό!
    Ότι έκανε το έκανε απο τον έρωτα της. Αυτός οδηγός! Ακόμα και όταν όλα είχαν τελείωσει δεν έπαψε να είναι ερωτευμένη μαζί του.
    Αυτό δείχνει αληθινή αγάπη. Δεν ζήτησε να πάρει! Μόνο να δώσει. Δεν δίστασε να δώσει ακόμα και την ζωή της.
    Τι να πείς?
    Υπάρχουν ακόμα τέτοια θηλυκά??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητή Έλενα,
    Εγώ θα έλεγα πως ακόμα κι όταν οι ίδιοι επιλέγουμε τα κλουβιά μας, καλό είναι να αφήνουμε τα όνειρα απέξω..

    Καλησπέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ μου George,
    Η αγάπη δεν είναι γένους θηλυκού ή αρσενικού και υπάρχει και πέρα από τα παραμύθια..
    Όσο για την λέαινα της ιστορίας μας πήρε αυτό που ήθελε από την αρχή: το δικαίωμα στο όνειρο..

    Καλό σου απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μην προσπαθείς να μου το χαλάσεις με το σχόλιο σου!
    Θα ξαναρωτήσω. Υπάρχουν ακόμα τέτοια θηλυκά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλέ μου George,
    Δεν ήθελα να στο χαλάσω!
    Και ναι..υπάρχουν..(πίστευε και ερεύνα!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εγώ σαν Λέαινα στο ζώδιο διευκρινίζω, δεν θα έμπαινα στο κλουβί, θα περίμενα να βγει ο τύπος έξω και θα είχα οργανώσει επίθεση μαζί με τις άλλες συναδέλφους λέαινες. Θα στον κάναμε τον Αρχοντα, χαλάκι του μπάνιου!! χαχα!!

    Σοβαρολογώντας τώρα, ήταν πολύ όμορφη ιστορία. Καλογραμένη και παραστατική.Με νόημα και ευαισθησία.

    Ναι, να ζούμε το όνειρο προστατεύοντας όμως τον εαυτό μας ειδικά όταν ξέρουμε την κατάληξη του έργου..Και η κατάληξη φαίνεται συνήθως από τα σημάδια που μας δίνει η πλοκή.. Όμορφα τα παραμύθια, οι νεράιδες, οι αγάπες κλπ., αλλά όχι για εμάς που είμαστε μεγάλα παιδιά και πάνω απ' όλα υποψιασμένα..! Γνώμη μου ...και μη βαράτε!

    Φιλιά καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Aγαπημένη Καλλιόπη,
    Κι εγώ σαν λέαινα στο ζωόδιο θα έμπαινα, γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπεις το όνειρο χωρίς μάχη, ειδικά αν οι συνθήκες είναι αντίξοοες..
    Κι όσο για τα μεγάλα, υποψιασμένα παιδιά, αυτά πάνω απ'όλα έχουν την ανάγκη πιστέψουν ξανά στα παραμύθια, στις νεράιδες και στην αγάπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. καλησπερα φωτεινη μου. περηφανη η λεαινα
    δεν ηθελε να ξεπεσει στα ματια του αρεσενικου της
    γιατι μπορουσε βεβαια να ορμηξει και να γινει
    χαμος.. τα σεβη μου στη λεαινα. βεβαια δεν
    ξερουμε ποσα αρσενικα ειχε κατασπαραξει
    η λεαινα πριν ( βλεπε μπαμπη ):)) πριν
    συναντησει το ισχυρο αρσενικο της ..
    και κατι τελευταιο επειδη ολοι μισουν
    τον λεοντα ..καλυτερα να τον μισουν
    παρα να τον λυπουνται!!! πολυ ομορφη
    και μαχιμη ιστορια φωτεινη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα καλέ μου λύκε,
    Η λέαινά μας μπορεί να πλήγωσε τον Μπάμπη, αλλά όχι ηθελημένα.Απλά έφτασε η στιγμή στην σχέση τους, που η αγάπη δεν έφτανε για να καλύψει τα κενά, που άφηνε η διαφορετικότητά τους..
    Όσο για τον λέοντα..δεν μισείς κάποιον επειδή ακολουθεί την φύση του, ειδικά όταν οι επιλογές του περιορίζονται από το κλουβί που είναι κλεισμένος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ναι ειναι Αληθεια αυτο που λες φωτεινη μου
    ολη η χωρα ειναι ενα κλουβι για τον
    λεοντα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κι απ' όλα τα κλουβιά μπορεί να δραπετεύσει, φτάνει να θυμηθεί πως είναι να είσαι βασιλιάς.
    Δεν είναι η χώρα το όριο του κλουβιού, η ψυχή του είναι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΥ ΣΧΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Οι σχέσεις στον άγριο κόσμο που ζούμε δοκιμάζονται καθημερινά στο τσίρκο της μέρας... δεν αρκούν οι μνήμες... η θυσία είναι μία μεγάλη αλλά δυσκολονόητη προσφορά...

    Τα σέβη μου για τις σκέψεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Από χθες που το διάβασα το σκέπτομαι συνέχεια...
    Μου θυμίζει τις αληθινές ιστορίες με τις δεσμεύσεις για λόγους "άλλους" και τις πεταμένες ζωές που θυσιάζονται στην ασφάλεια και τη σιγουριά.
    Πόσοι έχουν το θάρρος να κυνηγήσουν το δικαίωμά τους στο όνειρο αληθεια?

    Απ' την άλλη κι επειδή δεν μπορώ ν' απαλλαγώ απ' τον τρελό χαρακτήρα μου και την τάση μου να κάνω χιούμορ μ' όλα σχεδόν, σκέφτηκα και τον καημένο τον Μπάμπη... κερατάς μεν, αλλά υπήρχε λόγος σοβαρός δε!

    Την καλημέρα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αγαπητέ Αντώνιε,
    Χαίρομαι που ένα σχόλιο στάθηκε αφορμή να μας φανερωθείς..

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αγαπητέ Οδοιπόρε,
    Οι σχέσεις δοκιμάζονται και στο τσίρκο και στην αρένα..κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο ένα τριαντάφυλλο έχει τις ίδιες πιθανόητες μ' ένα σπαθί στις μονομαχίες της καρδιάς..
    Όσο για την θυσία..όλοι θυσιάζουμε στον βωμό της καθημερινότητας πολλά-πιο συχνά τα όνειρά μας για την λέαινα, που θα θέλαμε να είμαστε..

    Καλό απόγευμα και σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αγαπητή Ανεμοδούρα,
    "Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
    κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη.."
    τραγουδάει ο αγαπημένος μου Πασχαλίδης κι εγώ δεν είμαι σίγουρη αν το όνειρο του Οδυσσέα ή της Πηνελόπης θέλει περισσότερο θάρρος, ούτε αν η πίστη της Πηνελόπης είνα πιο σημαντική από την απιστία της Λέαινας..

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. KATAΠΛΗΚΤΙΚΟ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.ΜΕΓΑΛΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΘΥΣΙΕΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλέ μου Σκρουτζάκο,
    Η Αγάπη είναι δύναμη...

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ok, I bow with respect to Λέαινα.... Πραγματικά, πολύ ωραία ιστορία και δείχνει ότι θέλει μεγάλα κότσια για να καταλήξεις τι είναι αυτό που θέλεις και ν' αψηφήσεις τα πάντα για να φτάσεις εκεί, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται!....

    Ωστόσο, προσωπικά, κλείνω πιο πολύ προς την άποψη της ANASAS, με τη μόνη διαφορά ότι δεν θα τον έκανα τον κύριο χαλάκι για το μπάνιο (που το χρησιμοποιούμε συχνά!), αλλά πατάκι για παρκέ! Ο ντεμέκ-άρχοντας, που μου ήθελε και χαρέμι! :P :)

    Αναφορικά τώρα με την επιλογή ονόματος του ανθρώπου,το Μπάμπης, δεν ήταν πετυχημένη επιλογή! Όταν το είδα, περίμενα ότι θα τον έτρωγε (γιατί με παραπέμπει στον κοινό γνωστό μας, ξέρεις! Αυτόν που θέλουμε να του βάλουμε βόμβα!), κάτι που δεν έγινε και πολύ λυπήθηκα!....

    Oh well! Σ' άλλο παραμύθι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Αγαπημένο μου πιγκουϊνάκι,
    Κι εγώ πιστεύω πως θέλει κότσια για να φτάσεις το όνειρο..και για να το γκρεμίσεις...

    Ο λέοντας-χαλάκι-πατάκι είναι μια ενδιαφέρουσα εκδοχή, που σκέφτομαι σοβαρά να υιοθετήσω σε επόμενο παραμύθι!!

    Όσο για τον Μπάμπη..χαχαχαχα..ναι, αν ήταν ο κοινός γνωστός μας θα τον έκανε μια μπουκιά σίγουρα!! (αν όχι θα το έκανα εγώ!!)

    Καλό βράδυ..η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ωραια τα ονειρα (λατρεις και εγω!)
    αλλα υπαρχει διαφορα μεταξυ ονειρου και πραγματικοτητας!!
    Αλλιως τα θελουμε στην φαντασια μας(ολα ροδινα και ωραια) και αλλιως τα συνανταμε...
    Οποτε λιγη επιφυλακτικοτητα δεν βλαπτει νομιζω...
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αγαπημένη Γνωστή-Άγνωστη,
    Αν φρενάρουμε τα όνειρα με την λογική μας, δεν θα είναι πλέον όνειρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. uh...poly wraio...
    kai ginetai akoma pio wraio an psaxneis apo pisw apo auto.
    Kai pisw kai apo ekeino.
    Kai pio pisw akoma.
    Oso paei kai den paei.

    Grafthke thn mera twn genethliwn mou,pou den ta perasa opws tha thela.
    Dysthxws eixa parea.
    Thelw na sou zhthsw na mou peis ti wra grafthke auto.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Σ' ευχαριστώ καλέ μου Desperado,
    Δεν μπορώ να σου αρνηθώ ένα καθυστερημένο δώρο γεννεθλίων..
    Γράφτηκε μετά τις δώδεκα το βράδυ, όπως τα περισσότερα..αλλά το πραγματικό παραμύθι, πολύ νωρίτερα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Efxaristw.

    Kapoies wres meta tis dwdeka,na tane stis treis to prwi?,eixa paei ligo parapera apo ta panta,me syndrofia ena megalo tsigaro pou me perimene pws kai pws.
    Flertara th selhnh mataia.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Η σελήνη είναι μυστήρια ερωμένη..να την προσέχεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Εγω την προσεχω.
    Προσεχω να ναι καλα,κανω ακρη τα συννεφα γιατι ξερω οτι της αρεσει να φαινεται και να λαμπει.
    Και τριγυριζω ακολουθοντας την πορεια της,σκονταφτω,ξανασηκωνομαι,με σταματανε αντικειμενα και οικοδομηματα και ισως ανθρωποι.
    Και καμια φορα που νιωθω εξαντλημενος,και δεν εχω τιποτα,την αφηνω στην παρεα των αλλων μνηστηρων ανα τον πλανητη μας.
    Σπανια κανω εγω πια την πρωτη κινηση με αυτην.
    Απλα βρισκω ενα υπεροχο μερος,ακουμπαω την πλατη μου και το κεφαλι μου,και της στελνω καπνο απο τα σαπια πνευμονια μου.
    Καθομαι και χαζευω το ποσο ανεμελη ειναι.
    Δεν της ζηταω πια τιποτα.
    Τίποτα.
    Μου αρκει να την βλεπω ψηλα.

    Εγώ την προσέχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Safari που μοιάζει με κάθε ανταλλαγή βλεμματων μεσα από τα στεφάνια που αναβει η καρδια...

    Προσοχή: οι "κτηνιατροι των σχεσεων" καμια φορα παραπλανούν για να ειναι απαραιτητοι....

    Μου αρεσε αυτο που ειπωθηκε:
    Να ζεις για ενα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε καψει..
    καποτε - κι ακομα - το είχα για μοτο...

    τα φιλιά μου.... χαμογελα για την πρωτη επισημη συναντηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Στα πύρινα στεφάνια της καρδιάς πάντα πηδάς όταν ξέρεις πως θα καείς..
    Το όνειρο είναι η ελπίδα πως αξίζει την φωτιά..

    Χαμογελώ πάντα..ακόμα κι όταν κλαίω..

    Με παντιέρα το όνειρο κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σου χαμογελώ λοιπόν φορώντας τα αγκάθια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή