Ανάμεσα σε δύο κόσμους



Ο Δημήτρης στάθηκε στο φυσικό πλάτωμα, στην ράχη του βουνού και κοίταξε το ποτάμι που ορμητικό κυλούσε προς τα ριζά του, ακολουθώντας το δικό του φιδωτό μονοπάτι.
Εκεί υπήρχαν δύο χωριά, αντικριστά στις όχθες του ποταμού, φυσικό σύνορο και εμπόδιο ανάμεσά τους. Ο ήλιος που έδυε, είχε ήδη αφήσει το ένα χωριό στο σκοτάδι, τονίζοντας τις διαφορές τους. Γιατί τα δύο χωριά , διέφεραν όπως η μέρα με την νύχτα, κι ο Δημήτρης το ήξερε καλύτερα από τον καθένα.
Έκατσε σε μια πλατειά πέτρα κι άναψε τσιγάρο. Πήρε βαθιές ρουφηξιές μέχρι να νιώσει τον καπνό να του καίει τα σωθικά και κοίταξε ξανά τα δύο χωριά. Η κόλαση κι ο παράδεισός του ήταν εκεί, μπροστά του . Η πίκρα από το τσιγάρο που αργόσβηνε στα χείλη του, απλώθηκε στην καρδιά του.
Δύο χωριά, δύο γυναίκες, δύο αγάπες τον έφεραν σήμερα εδώ πάνω. Πέρασαν από την ζωή του αφήνοντας το ανεξίτηλο σημάδι τους χωρίς να κατορθώσουν να γεμίσουν την μοναξιά του. Και δεν ήξερε αν έφταιγε αυτός, που ζητούσε πολλά ή αυτές που δεν μπορούσαν να τα δώσουν.
Η πρώτη , η Αλεξάνδρα, ήταν ήρεμη, λογική, σταθερή στις απόψεις και στον έρωτα, ένα λιμάνι στις φουρτούνες. Μπορούσε να μιλάει με τις ώρες μαζί της για όλα τα θέματα και να νιώθει την κατανόησή της να τον σκεπάζει σαν ζεστό πάπλωμα. Τον εμπιστευόταν τυφλά και δεν έχανε ευκαιρία να του δείχνει τον θαυμασμό και την αγάπη της. Κι ενώ ήταν η γυναίκα που ήθελε μαζί της να χουζουρέψει το πρωί στο κρεβάτι, ο λόγος δεν ήταν η κούραση του έρωτα της περασμένης βραδιάς. Δεν υπήρχε ο ηλεκτρισμός, το πάθος, ο αναγκαίος ερωτισμός.
Η δεύτερη , η Μερόπη, είχε όλο το πάθος και την φλόγα που έλειπε από την Αλεξάνδρα. Και μόνο ο ήχος της φωνής της, τον έκανε τρελό από πόθο. Την ήθελε κάθε στιγμή και λεπτό, αλλά η έντασή της σχέσης τους δεν περιοριζόταν στο κρεβάτι. Διαφωνούσαν σχεδόν στα πάντα. Από την μουσική που άκουγαν μέχρι τους ανθρώπους που συναναστρέφονταν .Έπαιζε συνεχώς με τα συναισθήματά του, δοκίμαζε την υπομονή και την αγάπη του και παραπονιόταν ότι την παραμελούσε όταν δεν είχε την αποκλειστική προσοχή του. Η κακία της όταν θύμωνε και η ανυπόφορη ζήλια της, τον εγκλώβιζαν σ’ ένα κλουβί, που ήθελε απεγνωσμένα να δραπετεύσει. Ήταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα που τον έλκυε με την άγρια ομορφιά της , αλλά που η φρόνηση τον κρατούσε μακριά .
Και οι δύο είχαν κάτι που ήθελε, που συμπλήρωνε τα θέλω και τις ανάγκες του. Και οι δύο είχαν κάτι που απεχθανόταν και που δεν μπορούσε να προσπεράσει.. Και τις δύο τις έδιωξε από την ζωή του και τώρα ήταν μόνος. Τώρα περίμενε κάτι να συμβεί. Να έρθει ο πραγματικός έρωτας να τον ξεσηκώσει. Με το ένα πόδι στην γη και το άλλο στον ουρανό να περπατήσει και να έρθει κοντά του. Και να τον λυτρώσει.
Ο ήλιος είχε δύσει εδώ κα ώρα. Έσβησε προσεχτικά το τσιγάρο στο βράχο, έβαλε το αποτσίγαρο στο άδειο πακέτο μαζί με τις υπόλοιπες γόπες και επιθεώρησε το καταφύγιό του. Όταν βεβαιώθηκε πως η παρουσία του εκεί το άφησε ανέγγιχτο, άρχισε να κατηφορίζει το γνωστό μονοπάτι, που οδηγούσε στο πρώτο χωριό. Για να φτάσει στο σπίτι του, έπρεπε να περάσει από την μικρή γέφυρα, που ένωνε τα χωριά πάνω από το ποτάμι. Ήταν επικίνδυνη όταν τα νερά ήταν ανεβασμένα από τις βροχές, όπως σήμερα. Έπρεπε να βιαστεί.
Διέσχισε το μικρό χωριό κι έφτασε στην άκρη της μικρής γέφυρας. Προχώρησε προσεχτικά , κοιτώντας κάτω για να μην γλιστρήσει στα νερά , που κάλυπταν πολλά σημεία της, όταν φτάνοντας στη μέση της είδε κάτι να γυαλίζει κάτω από το φως του φεγγαριού. Γεμάτος περιέργεια έσκυψε να δει το παράξενο αντικείμενο που επέπλεε σε μια νερολακούβα. Ήταν ένα μικρό άσπρο κουτί, τυλιγμένο με κόκκινη κορδέλα.
Το κράτησε στα χέρια του. Ήταν πολύ ελαφρύ σαν να ήταν άδειο. Το κούνησε δίπλα στο αυτί του κι ένιωσε παρά άκουσε ότι υπήρχε κάτι μέσα. Έμεινε αναποφάσιστος για μια στιγμή, αλλά η περιέργεια νίκησε κι έλυσε την κόκκινη κορδέλα . Άνοιξε το κουτί με προσοχή και ξαφνιασμένος ,καθώς η πεταλούδα βγήκε πετώντας ορμητικά από μέσα , άφησε να του πέσει κάτω μαζί με την κόκκινη κάρτα , που περιείχε.
Έσκυψε για δεύτερη φορά και το σήκωσε και γύρισε προς το φεγγάρι για να διαβάσει τα χρυσά γράμματα στην κάρτα. «Σ’ ευχαριστώ που με ελευθέρωσες. Σου κάνω δώρο μία ευχή για ανταμοιβή. Πρόσεξε όμως καλά τι θα ευχηθείς, γιατί θα γίνει πραγματικότητα. Δεν θα μπορέσεις να την αλλάξεις, ούτε θα έχεις δεύτερη ευκαιρία. Η νεράιδα του ποταμού»
Ο Δημήτρης έμεινε για μια στιγμή ακίνητος. Δεν πίστεψε στιγμή ότι αυτό που κρατούσε στα χέρια του ήταν κάτι παραπάνω από μία φάρσα, αλλά η καρδιά του σκίρτησε. Του φάνηκε σαν κάποιος να απαντούσε την αγωνία και στην μοναξιά του κι αυτό τον γέμισε με μια περίεργη χαρά και αυτοπεποίθηση.
Έκλεισε τα μάτια και είπε «Θέλω την γυναίκα-σύζευξη των δύο γυναικών που αγάπησα, την Αλεξάνδρα και την Μερόπη σε ένα, την τέλεια γυναίκα για μένα». Ανοίγοντας τα μάτια είδε μπροστά του μια μικρή νεράιδα που τον κοιτούσε αυστηρά. «Πήγαινε σπίτι σου. Η ευχή σου έχει πραγματοποιηθεί. Να θυμάσαι πάντως , πως εγώ σε προειδοποίησα».
Ένα μήνα μετά καθόταν στην μέση της γέφυρας , με το κεφάλι σκυμμένο πάνω από τα άγρια νερά του ποταμού και μια έκφραση παραίτησης στο πρόσωπο. Φώναζε για ώρα καλώντας την νεράιδα να εμφανιστεί και να πάρει πίσω το δώρο της. Αυτή εμφανίστηκε μ’ ένα βαριεστημένο ύφος στο πρόσωπό της και τον ρώτησε τι πήγε στραβά.
«Είναι τόσο τέλεια που δεν μπορώ να την αγαπήσω. Σε όλα κρίνομαι ανεπαρκής, μια που εγώ παρέμεινα άνθρωπος με αδυναμίες και ελαττώματα. Δεν αφήνει μια χαραμάδα ανοιχτή στο όνειρο, γιατί δεν αναζητά τίποτα. Στο ταξίδι της ζωής δεν είναι συνταξιδιώτισσα, είναι παρατηρητής. Και μαζί της αισθάνομαι περισσότερο μόνος.»
Η νεράιδα του απάντησε «Έχασες δυο αγάπες γιατί δεν κάθισες να πολεμήσεις για αυτές. Δεν κατάλαβες πως τις αγαπούσες για τα ελαττώματά τους, παρά για τα προτερήματα. Σκέφτηκες μόνο τον εαυτό σου και τις δικές σου ανάγκες. Θα σου δώσω μία δεύτερη ευκαιρία, αν και δεν ξέρω αν την αξίζεις. Έλα αύριο πάλι εδώ να με βρεις, αυτή την ώρα». Και λέγοντας την τελευταία φράση πέταξε μακριά.
Την επόμενη μέρα ο Δημήτρης την πέρασε κοιτώντας ανυπόμονα το ρολόι του. Την συμφωνημένη ώρα ξεκίνησε για την γέφυρα. Είδε μια άγνωστη γυναίκα να διασχίζει την γέφυρα. Την είδε από μακριά, καθώς ερχόταν από την απέναντι όχθη. Έφτασε στη μέση της γέφυρας λίγο πριν απ’ αυτόν κι έσκυψε να πάρει κάτι από το έδαφος. Έτρεξε για να βρεθεί κοντά της και αρπάζοντας το άσπρο κουτάκι με την κόκκινη κορδέλα , το πέταξε στο ποτάμι.
Η γυναίκα σήκωσε τα μάτια της και τον κοίταξε με έκπληξη και απορία. Τα ελαφίσια μάτια της είχαν κάτι πονεμένο και σκληρό συνάμα. Ο Δημήτρης χαμογέλασε..

30 σχόλια:

  1. Σκληρό παραμύθι σαν την αληθινή ζωή...όλοι πιστεύω έχουν 2 κόσμους κάθε ένας τους δικούς του 2 κόσμους...
    Αδερφούλα μου πολύ διδακτικό αυτό το παραμύθι σου και από τα λίγα που είσαι....τόσο..καλή ;;))

    Δηλώνω θαυμαστής σου και μάλιστα φανατικός!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένε αδερφέ,
    Το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές πως η αποψή μου είναι πως όλα τα παραμύθια κρύβουν αληθινές ιστορίες και πως δεν μου αρέσουν οι ατσαλάκωτοι, τέλειοι άνθρωποι...
    Χμ..όσο για το καλή..τράβηξε πολλά ο Δημήτρης για το όνειρό του κι είπα να μην βάλω να τον φάνε τα τέρατα της λίμνης - αυτή την φορά :))

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. είσαι τελικά πολύ..καλή...χαχα!
    καλό βράδυ αδερφάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άραγε το έκανε το θαύμα της η νεράϊδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χμ..νομίζω πως το θέμα είναι αν έκανε το θαύμα του ο Δημήτρης..:)

    Καλό σου βράδυ, Ευρύνοε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Yes!!!!!!!
    Ήμουν βέβαιος πως αυτός ο Δημήτρης στο τέλος θα έμενε ανικανοποιήτος. Πάντως σκέφτομαι τώρα μετά το σχόλιο του inmusiclost οτι είσαι πολύ καλή, μήπως τελικά έχεις και δεύτερο τέλος. Μια δεύτερη εκδοχή. ;) Και τελικά όντως είσαι πολύ καλή, για πολλαπλούς λόγους. ;)
    Το παραμύθι σου ήταν τόσο όμορφα δεμένο που κανεις δεν πρόσεξε οτι οι δύο γυναίκες έγιναν τρείς. ;) Οι Αρχικές Αλεξάνδρα (χρόνια της πολλά) και η Μερόπη, έγιναν στην ευχή Αλεξάνδρα και Στέλλα. Χμ!!! (μόλις τώρα το είδα διορθωμένο, αλλά εγώ αφήνω το σχόλιο)
    Βρε λες να ήταν παγίδα το παραμύθι. ;)

    Πάντως η απάντηση της νεράϊδας είναι όλα τα "λεφτά". Έχασες δύο αγάπες γιατί δεν κάθισες να πολεμήσεις για αυτές. Αγάπησες τα ελλατώματα τους και όχι τα προτερήματα. Χμ! Αυτό ξέρετε λοιπόν και εμείς αγνοούμε?
    Χμ!!
    Με έκανες σοφότερο πάντως με το παραμύθι σου, ευχαριστώ.
    Μια όμορφη Κυριακή σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το ήξερα πως θα χαρείς!!
    Δεν ξέρω αν έμεινε ανικανοποίητος ο Δημήτρης..αν είναι έξυπνος κάτι θα κάνει για τα ελαφίσια μάτια!!

    Όσο για το λάθος και την διόρθωσή του..έχω πουλάκια που μου τα σφυρίζουν!! χιχιχι

    Φυσικά και ήταν παγίδα το παραμύθι- ποιο παραμύθι που μιλά για έρωτα δεν είναι; :)

    Το ίδιο ισχύει και για την άποψη της νεράιδας..

    Καλό ξημέρωμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όλη η ζωή παγίδα λοιπόν.
    Αλήθεια χρειάζεται να ξεφύγουμε απο αυτήν?
    Μπα ! Τελικά είναι όμορφη παγίδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πάντα μας λείπει αυτό που δεν έχουμε...
    Όταν το βρούμε όμως, μας λείπει αυτό που είχαμε αλλά χάσαμε γιατί απορροφηθήκαμε στην αναζήτηση ενός άπιαστου ονείρου.
    Με λίγα λόγια, μάλλον με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι... :/
    Θα συμφωνήσω με τον inmusiclost. Πολύ διδακτικό το παραμύθι σου Φωτεινή μου...

    ("Μην ψάχνεις το τέλειο για να το αγαπήσεις.Αγάπησε κάτι ατελές και τελειοποίησέ το με την αγάπη σου".)

    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλημερα φωτεινη μου:)) ..παντα πιστευα οτι
    για να ξεχασεις ...δυο γυναικες ...πρεπει
    να βρεις .. μια τριτη !!! σωστη ιστορια
    μου αρεσε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπημένη μου Φαίη,
    Πολλές φορές ξεχνάμε για ποιο λόγο αγαπήσαμε κάποιον και θυμόμαστε μόνο για ποιο λόγο φύγαμε από κοντά του..και πολλές φορές ο λόγος είναι ο ίδιος..
    Όπως είπα και στον InMusicLost, η τελειότητα δεν είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό..

    Τα φιλιά μου και την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλημέρα καλέ μου λύκε,
    Δεν ξεχνάω την άποψή σου για τα ...πορτοκάλια :)
    Πιστεύω πως δεν πρέπει να ξεχνάς όποιον αγάπησες, γιατί μαζί του μένει πάντα ένα κομμάτι του εαυτού σου, αλλά αντίθετα να συνεχίζεις σεβόμενος τις επιλογές και τα λάθη σου..
    Καλή συνέχεια και μια βότκα με χυμό πορτοκάλι από μένα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. μηνυμα σε μπουκαλι....που μολις πριν λιγες ωρες το αδειασα.......
    αν ηταν να ξεχναμε ...τοτε οι καβες θα ηταν γεματες...
    παω να κοιμηθω....θα τα καταφερω να ξεφυγω....;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΣΥΜΦΩΝΩ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΟΥ:))) Και επειδη δυσκολα
    ξεχναω ... το ΕΝΑ πορτοκαλι:))))
    ρημαζω τα Αλλα:))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ Σιωπηλέ,
    Δεν ξεχνάμε, προχωράμε με την γνώση που αποκτήσαμε πίνοντας τα μπουκάλια και την επίγνωση πως ίσως χρειαστεί να πιούμε αρκετά ακόμα..

    Καλόν ύπνο και όνειρα..παραμυθένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλέ μου λύκε,
    Όσες πορτοκαλιές κι αν ρημάξεις, η γεύση από το δικό σου πορτοκάλι θα σκεπάζει των άλλων..κι ας είναι και με βότκα!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. μονο ενα αχ και μια καλημερα κοριτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. καλως με βρηκες για να σε βρω με την σειρα μου ........
    το νοημα για μενα ειναι την προταση της νεραιδας ..... σκεφτηκες μονο τον εαυτο σου και τις δικες σου αναγκες....
    πραγμα που σημαινει οτι δεν αγαπουσε πραγματικα ουτε την μια κοπελα ουτε την αλλη .....
    ελπιζω το παθημα του με την τριτη να του εγινε μαθημα....
    στο χερι του ειναι να μηνει ικανοποιημενος απο την ευκαιρια που του δοθηκε :)

    την καλημερα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπημένη μου Βούλα,
    Μ' ένα βαχ σε χαιρετώ..

    Καλημέρα κι από μένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητή Korinoskilo,
    Χαίρομαι που τα καταφέραμε!!
    Όσο για τον φίλο μας κι εγώ ελπίζω πως κάτι θα έμαθε από αυτήν την ιστορία..:)

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. δυνατή ιστορία Φωτεινή!Να αρκούμαστε σε αυτά που νιώθουμε,σε αυτά που μας βγάζει ο άλλος και όχι στα θέλω μας!Μπράβο άλλη μια φορά!Δέσποινα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αγαπημένη μου Δέσποινα,
    Σ' ευχαριστώ που πέρασες και άφησες την άποψή σου..

    Καλό απόγευμα και πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. είμαι φανατική θαυμάστριά σου...υπέροχες οι ιστορίες σου ...σου δίνω ένα βραβείο ,άν και πολύ μικρό για το μέγεθος της προσφοράς σου ...πέρασε όποτε θέλεις να το παραλάβεις καλο βράδυ και καλή βδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Σ' ευχαριστώ Evelina,
    για τα καλά σου λόγια και για την τιμή

    Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μα αν δεν πολεμησουμε για κατι που θελουμε πολυ πως θα το αποκτησουμε;
    Τιποτε δεν χαριζεται χωρις κοπο!
    Και ποσο μαλλον η Αγαπη!!
    Μα γιαυτο δεν ζουμε;
    Χωρις Αγαπη η ζωη ειναι χωρις χρωματα...
    Παραμυθενια μου σε ευχαριστω που τα μοιραζεσαι μαζι μας!Δεν φανταζεσαι ποσο χαρουμενη με κανουν τα παραμυθια σου! -(Και ας ειναι και καποια με το τελος που δεν θα ηθελα... ειμαι του Happy End τι να κανουμε;;;)-
    Μεσα απο αυτα εχω και εγω τις δικες μου αναμνησεις αλλοτε ειναι με δακρυα χαρας αλλοτε λυπης...

    *Ξεχασα και κατι αλλο...*
    Μου ελειψες πολυυυ Μαρια,Παναγιωτα,Ελενη μου!!!!
    Σε ευχαριστω πολυ Χρυσοψαρακι μου!!!! :))
    Φωτεινη δεν ειπαμε;;
    Μα καλα...τι γυρευω εγω εδω;Ηθελα κατι;;
    Εεεμμ... συγνωμη για την ενοχληση αλλα... ποια ειστε...;;
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αγαπημένη Ανώνυμη,

    Μου αρέσει ο τρόπος που βάζεις την υπογραφή σου αλλάζοντας ταυτότητα..
    Σου χρωστάω ένα happy-ending παραμύθι για την αγάπη και την χαρά που δείχνεις..

    Θα ήθελα πολύ να σου πω ότι θα το θυμάμαι και αύριο, αλλά ξέρεις το πρόβλημά μας..

    Τώρα που έχω πάρει τα χάπια μου, θα σου πω πως κι εμένα μου έλειψες πολύ Φρύνη; Άννα; Ευγενία; μου..(και ποια είναι τέλος πάντων αυτή η Φωτεινή;)

    Καληνύχτα χιχι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καλημερα!

    Πολυ ομορφο το παραμυθι σου. Η γλυκα και η ζεστη της αγαπης, το ανικανοποιητο, η αναγνωριση!

    Βρηκα τυχαια το μπλογκ σου απο καποιο αλλο μπλογκ και μου εκανε εντυπωση γιατι εχουμε ακριβως το ιδιο ονομα στα μπλογκ μας :):)

    Καλη σου μερα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Καλημέρα Dee Dee,
    Χαίρομαι που το κοινό όνομα των blog μας στάθηκε αφορμή να περάσεις από δω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. There is no such thing as "Total Perfection"....

    Ωραία ιστορία, που όπως συζητήσαμε και με το ελεφαντάκι, έχει να κάνει καθαρά με την ανθρώπινη φύση!.... Πολλές φορές το απόλυτα τέλειο, απλά δεν είναι αρκετό... Ή απλά δε μας κάνει! :)

    Μια ένσταση για το τέλος! Δε μπορείς να "παίρνεις το κουτάκι" από τα χέρια του άλλου, για να τον προφυλάξεις από το να κάνει τα ίδια λάθη με σένα... Πρέπει να τον αφήσεις να τα κάνει, γιατί αλλιώς αλλάζεις το πεπρωμένο του και τα βιώματά του. Μου έλεγαν πάντα "μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο" κτλ... Ποτέ δεν άκουσα κανέναν, γιατί έπρεπε να φάω τα μούτρα μου για να μάθω. Πιάνω τον εαυτό μου να συμβουλεύει τους άλλους, κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα που έκαναν σε μένα. Ξέρω ότι μάλλον θ' αψηφήσουν τη συμβουλή μου, αλλά δεν χάνω τίποτα να την προσφέρω.
    Κάτι, που απέχει μακράν από το να δοκιμάσω να τους σταματήσω να κάνουν κάτι. Γιατί, το μόνο που πετυχαίνεις, είναι να του ερεθίσεις ακόμα περισσότερο την περιέργεια και τη θέληση, ώστε να κυνηγάει τον τρόπο να το κάνει! Δεν τον "σώζεις", απλά επιταχύνεις τις καταστάσεις!....

    My two cents...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Βρε κόλλημα με το κουτάκι!!!
    Μην στεναχωριέσαι καρδούλα μου, εσένα θα σε αφήσουμε να φας τα μούτρα σου χωρίς να προσπαθήσουμε να σε γλυτώσουμε!!!

    Πέρα από την πλάκα, η εμπειρία ως γνωστό δεν μεταβιβάζεται κι ο καθένας μας χρειάζεται να πάθει για να μάθει..

    Τουλάχιστον, δεν πιστεύεις πλέον στους τέλειους ανθρώπους (να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους και όλα τα σχετικά!!)

    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή