Το κεντρί της μέλισσας



Μεσημέρι καλοκαιριού κι ο ιδρώτας κολλούσε επάνω της σαν δεύτερο δέρμα.
Ένιωθε να βυθίζεται σ’ έναν γλυκό λήθαργο ακούγοντας τα τζιτζίκια έξω από το παράθυρο και μυρίζοντας ακόμα την θάλασσα , που έβγαινε σαν αλμυρός ιδρώτας από τους πόρους της. Από το μισόκλειστο πατζούρι μια ακτίνα ήλιου της χάιδευε το χέρι κι αυτό το ζεστό χάδι την χαλάρωνε.
Η σκέψη της ξεστράτισε πάλι κι η αγωνία την πλημμύρισε . Δεν θα τα κατάφερνε να κοιμηθεί. Και το βράδυ είχε μόνο στιγμές ανάπαυλας, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Το προηγούμενο βράδυ και το βράδυ πριν από αυτό κι όλα τα βράδια από την μέρα που τον γνώρισε. Ένα μικρό βογγητό βγήκε από τα χείλη της, που αμέσως τα δάγκωσε με μανία.
Σηκώθηκε εκνευρισμένη από το κρεβάτι και πήγε ξυπόλυτη στην μικρή κουζίνα. Έκλεισε τα χέρια της σε γροθιές μπήγοντας τα νύχια βαθιά στην παλάμη, μήπως ο πόνος την συνεφέρει. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα ανήμπορης λύσσας. Τίποτα δεν βοηθούσε να κατανικήσει αυτό το αίσθημα του πανικού, της ανυπόφορης αγωνίας του έρωτα. Που να ήταν τώρα, γιατί δεν επικοινώνησε μαζί της τόσες μέρες, σε ποια αγκαλιά κοιμόταν, τι όνομα φώναζε στα όνειρά του;
Από την αρχή της σχέσης τους κατάλαβε πως έτσι κι έμπαινε στην καρδιά της, θα σημάδευε την αρχή μιας άλλης εποχής στην ζωή της. Αν και ο συναγερμός χτύπησε από την πρώτη φορά που την αγνόησε επιδεικτικά , αυτή άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της κι αφέθηκε στο μεθυστικό συναίσθημα του έρωτα, που την συγκλόνιζε. Τώρα , τόσους μήνες μετά, μετρούσε τις πληγές , που άφησε τόσο με την παρουσία όσο και με την απουσία του.
Άνοιξε το ψυγείο κι ήπιε το παγωμένο νερό από το μπουκάλι μέχρι που ένιωσε την κοιλιά της να τεντώνει . Η δίψα παρέμεινε κι το κάψιμο στα σωθικά της έγινε πιο έντονο , αντί να καταλαγιάσει. Πώς να κορέσει αυτήν την αχόρταγη δίψα, πώς να ξεγελάσει το κάψιμο, όταν αυτός ήταν μακριά; Πώς να γιατρέψει αυτήν την πληγή , που έχασκε ορθάνοιχτη μπροστά της και το βάθος της χανόταν στο παράπονο της ύπαρξης; Πώς να μην τον ψάξει ξανά, παρά τις υποσχέσεις που έδινε στον εαυτό της, όταν η έλλειψη του, σκοτείνιαζε τον κόσμο της;
Γύρισε στο δωμάτιο και πήρε το βιβλίο που είχε αφήσει στο κομοδίνο. Χωρίς να μπει στον κόπο να βάλει τις παντόφλες της, βγήκε στο μικρό μπαλκόνι με το βιβλίο αγκαλιά και σωριάστηκε σε μια καρέκλα. Έβγαλε τον σελιδοδείκτη από την έκτη μόλις σελίδα, την οποία είχε διαβάσει τουλάχιστον δέκα φορές χωρίς να καταφέρει να καταλάβει λέξη. Πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν μπορούσε να βρει παρηγοριά ούτε και στα βιβλία. Δεν μπορούσε να συγκεντρώσει την σκέψη της και να μεταφέρει την πληροφορία στον εγκέφαλό της, που ο Μάριος είχε κάνει κατάληψη.
Έβγαλε την διπλωμένη στα τέσσερα σελίδα, που είχε κρυμμένη ανάμεσα στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου και διάβασε ξανά το μισοτελειωμένο γράμμα. «Αγαπημένε μου, αναρωτιέμαι πως θα ήταν να σε γνώριζα τώρα δα και να αρχίζαμε πάλι από την αρχή. Να με συντροφεύεις ξανά σε άσκοπες περιπλανήσεις. Να κυνηγιόμαστε στους δρόμους σαν μικρά παιδιά. Να χαμογελώ βλέποντας το πρώτο μήνυμα της ημέρας. Να σου λείπω και να μου το γράφεις με έμφαση. Να με παρηγορείς και να με μαλώνεις. Να γελώ με τους καυγάδες μας. Να με θέλεις και να μου το λες. Να είσαι εδώ και να το ξέρω πως σύντομα θα σ’ ανταμώσω. Αναρωτιέμαι…».
Τα μάτια της πλημμύρισαν με δάκρυα που τ’ άφησε να κυλίσουν πάνω στο χαρτί μουτζουρώνοντας τις λέξεις, εξαφανίζοντας τα «να», αφήνοντας μόνο την ερώτηση. Και το παράπονο. Δίπλωσε ξανά το χαρτί στα τέσσερα και το έκοψε στην μέση , και ξανά στην μέση, και ξανά , μέχρι που έμεινε με μια χούφτα κομφετί στο χέρι. Έτσι κομμάτια έγινε κι άμυνά της, το χιούμορ κι αυτοσαρκασμός, που επιστράτευε πάντα στα δύσκολα, η περηφάνια της και το πείσμα της ,που της έδιναν την δύναμη να σηκώνεται πάντα όρθια, η εμμονή και η προσήλωση σε ότι θεωρούσε σημαντικό, που την έκαναν να αγαπάει τα λάθη της. Έγειρε το χέρι και τα άφησε να πέσουν στο γεμάτο αποτσίγαρα τασάκι.
Γνωρίστηκαν χάρη στην αλλεργία της στις μέλισσες και την δική του προστατευτική φύση. Αν και η αλλεργία της ήταν γνωστή από τα παιδικά της χρόνια, ποτέ δεν θυμόταν να προστατεύσει τον εαυτό της. Της άρεσε να φοράει χαρούμενα, πολύχρωμα ρούχα όταν ήταν στην εξοχή, να κυλιέται στις παπαρούνες, να τριγυρνάει από λουλούδι σε λουλούδι μυρίζοντας , αγγίζοντας, χοροπηδώντας σαν παιδί, ενώ συχνά χανόταν στις μικρές περιπλανήσεις της λόγω της μειωμένης αίσθησης προσανατολισμού , που την χαρακτήριζε..
Έτσι κι εκείνη την ημέρα απομακρύνθηκε από την παρέα ακολουθώντας τα χωμάτινα μονοπάτια που οδηγούσαν σε λαβυρίνθους μέσα κι γύρω από το πευκόδασος, που είχαν πάει για πικνίκ. Άπλωσε το χέρι για να χαϊδέψει το ροζ λουλούδι που αντίκρισε κι η μέλισσα που κρυβόταν μέσα του, βρέθηκε δίπλα στο χέρι της. Πριν καλά καλά το καταλάβει ένιωσε τον οξύ και ραγδαία αυξανόμενο πόνο, που ακολουθεί το τσίμπημα, ενώ σύντομα η οδυνηρή φαγούρα και το σταδιακό οίδημα της θύμισαν πως δεν είχε μαζί της τα αντισταμινικά της κι ότι δεν θυμόταν πώς να γυρίσει πίσω.
Τότε, σαν από μηχανής θεός, εμφανίστηκε ο Μάριος με την μηχανή του. Σταμάτησε δίπλα της , άκουσε το πρόβλημα, έβγαλε το κεντρί με το νύχι του, από κάτω προς τα επάνω, όπως ακριβώς έπρεπε, έβγαλε το φουλάρι που φορούσε κι έδεσε σφιχτά το χέρι της ώστε να επιβραδυνθεί η κυκλοφορία του δηλητηρίου κι όσο τα έκανε αυτά της μιλούσε ήρεμα προσπαθώντας να την εμψυχώσει. Την ρώτησε αν ζαλίζεται κι αν μπορεί να ανέβει στην μηχανή για να την μεταφέρει στο πλησιέστερο ιατρικό κέντρο και την κοίταξε στα μάτια για πρώτη φορά.
Ένιωσε την καρδιά της να χτυπά άτακτα και κατάλαβε πως το δηλητήριο της μέλισσας ήταν το λιγότερο που έπρεπε να την απασχολεί. Την περίμενε έξω από το ιατρικό κέντρο μέχρι να της κάνουν την ένεση κορτιζόνης. Την συνόδεψε σπίτι της και μιλήσανε μέχρι αργά, όταν τον κάλεσε για καφέ. Κι η γλυκιά ζάλη της πρώτης εκείνης μέρας, έγινε η αιτία για τον ίλιγγο του σήμερα.
Κοίταξε την μέλισσα που τριγυρνούσε από τις γλάστρες με τα λουλούδια στο τραπέζι της. Πήρε στα χέρια της το άχρηστο βιβλίο και με μια κοφτή και αποφασιστική κίνηση την χτύπησε μ’ αυτό. Ένα περίεργο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της όταν μάζεψε το βιβλίο και την σκοτωμένη μέλισσα και τα πέταξε στα σκουπίδια μαζί με το περιεχόμενο από το τασάκι..

23 σχόλια:

  1. Τελικα υπαρχουν οντως γεγονοτα που μας σημαδευουν,γεγονοτα που κατι παντα θα μας τα θυμιζει...μου αρεσε το τελος του παραμυθιου γιατι ετσι πρεπει να κανουμε ολοι...οταν ζουμε με το παρελθον χανουμε το μελλον..
    Φωτεινη μου δηλωνω φανατικος θαυμαστης σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένε μου φίλε,
    Στο έρωτα και στον πόλεμο ο καθένας μας μάχεται όπως μπορεί για να επιβιώσει και το ζητούμενο είναι να μην χρειαστεί να δώσει την μάχη...
    Σ'ευχαριστώ και καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πρεπει να ζουμε με το παρελθον μας
    για να εχουμε μελλον!!! πολυ ομορφη
    ιστορια φωτεινη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ μου λύκε,
    Το παρελθόν είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παζλ της προσωπικότητάς μας. Αν εξαφανίσεις ένα κομμάτι, θα χάσεις την εικόνα. Είναι σημαντικό όμως να ψάχνεις και τα κομμάτια που λείπουν για την ολοκλήρωσή του..

    Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. [quote] Κοίταξε την μέλισσα που τριγυρνούσε από τις γλάστρες με τα λουλούδια στο τραπέζι της. Πήρε στα χέρια της το άχρηστο βιβλίο και με μια κοφτή και αποφασιστική κίνηση την χτύπησε μ’ αυτό. Ένα περίεργο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της όταν μάζεψε το βιβλίο και την σκοτωμένη μέλισσα και τα πέταξε στα σκουπίδια μαζί με το περιεχόμενο από το τασάκι.. [/quote]

    No, no, no!.... Κοίταξε τη μέλισσα και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο, φωνάζοντας κάποιον να έρθει να τη βγάλει έξω ή να τη σκοτώσει! :P
    That's way more realistic! :D

    Btw, ΚΑΙ σ' αυτήν την ιστορία υπάρχει πτώμα! Της φουκαριάρας της μέλισσας! Θα σταματήσεις να δολοφονείς - αυτοκτονείς το σύμπαν? :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι ύστερα ισχυρίζεσαι πως δεν είσαι μαρτυριάρα!!
    Και τι να κάνω η γυναίκα όταν η μοβόρικη φύση των φίλων μου απαιτεί καινούρια πτώματα για να ικανοποιηθεί; :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νάντια μου,
    Χαίρομαι που άρεσε σε σένα ειδικά..
    Κι όσο για το γλυκό τριαντάφυλλο, περίμενα θα το είχες έτοιμο!!! Άντε, περιμένω με το κουταλάκι στο χέρι!! :)))

    Φιλάκια και καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φωτεινουλα μου τα εκανα μπαχαλο ως συνηθως.
    Ερχομαι λοιπον και στο ξαναλεω.
    Το γλυκο τριανταφυλλο σιγουρο κερασμα τωρα ομως δεν ξερω απο ποιου τα χερια θα ειναι.
    Απο τα δικα μου λιγο δυσκολο χαχα.
    Ομορφη ιστορια να εισαι καλα:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μπάχαλο δεν τα έκανες, αλλά γλυκό δεν είδα ακόμα!!!
    Δεν με νοιάζει ποιον θα αγκαρέψεις!!!
    ΠΕΡΙΜΕΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πήρε στα χέρια της το άχρηστο βιβλίο και με μια κοφτή και αποφασιστική κίνηση την χτύπησε μ’ αυτό. Ένα περίεργο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της όταν μάζεψε το βιβλίο και την σκοτωμένη μέλισσα και τα πέταξε στα σκουπίδια μαζί με το περιεχόμενο από το τασάκι..
    Ο επίλογος συγκλονιστικός...Υπέροχο!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπημένη μου Βούλα,
    Μου αρέσει που εκτίμησες τον επίλογο!!!

    Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΧΑΧΑΧΑΧ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΠΙΣΤΕΨΕ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ ΜΕΛΙΣΣΑ ΤΗΑ ΣΚΟΤΩΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ.....ΧΕ ΧΕ ΠΟΣΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ....ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΕΣ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΟΙΟ ΠΟΛΥ GOUN33

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλέ μου φίλε,
    Η απεξάρτιση πάντα είναι δύσκολη υπόθεση είτε αφορά το τσιγάρο είτε τον έρωτα..
    Η ηρωίδα μου όμως δεν προσπάθησε να επεξαρτηθεί, αλλά να καταπολεμίσει την αιτία της αλλεργίας στα τσιμπήματα των μελισσών, μια και για την ίδια την αλλεργία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα...

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. min tis dineis elafryntika to menos tis evgale pano stin melissoula exontas aformi tin alergia tis alla stin ousia to anekpliroto itan ayto poy tin othise

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. o nomos isos den mporei na anagasei enan anthropo na magapisei-mporei omos na ton empodisei na me skotosei. loyther king

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ίσως τελικά, να έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως η αληθινή ευτυχία, πηγάζει από μέσα μας...
    Εμείς ορίζουμε τι θα μας στεναχωρήσει και τι όχι, τι θα μας συναρπάσει και τι θα μας αφήσει αδιάφορους.
    Μου άρεσε πολύ το τέλος και ο συμβολισμός του... :)
    Life goes on! :))
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπημένη μου Φαίη,
    Αν δεν κυνηγήσουμε την ευτυχία, δεν θα έρθει από μόνη της να μας βρει.
    Κι όταν έρθει πρέπει να αγωνιστούμε να την κρατήσουμε κοντά μας μ' όποιον τρόπο ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και στον χαρακτήρα μας.
    Χαίρομαι που σου άρεσε ο συμβολισμός...

    Φιλάκια και καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Για να απαντήσω στα ανώνυμα σχόλια για την αιμοβόρα και αιμοδιψή ηρωίδα μου (!), θα ήθελα να πω πως ουδέποτε επικρότησα ή δικαιολόγησα την άσκοπη βία και ειδικά την βία ενάντια στους πιο αδύναμους.
    Ο καθένας μας διαβάζει και καταλαβαίνει μια ιστορία ή ένα παραμύθι με διαφορετικό τρόπο, ξαναγράφοντάς το πολλές φορές, αλλά η αποψή του είναι απλά μια καινούρια εκδοχή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Χτυπησε την μελισσα!
    Αφησε το παρελθον πισω;
    Θελησε να κανει μια νεα αρχη;
    Μπορει ναι...
    Μπορει ετσι τουλαχιστον να ηθελε...
    Αν ηταν κατι που την πονεσε πολυ,τοτε καλο θα ηταν να προχωρησει...
    Αγνωστη Χ
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπημένη Άγνωστη Χ,
    Οι εμπειρίες μας είναι πολύτιμες και αξίζει να τις κουβαλάμε στο μικρό μας καλαθάκι.
    Δεν χρειάζεται να κάνει νέα αρχή, αλλά να συνεχίσει κουβαλώντας αυτά που έμαθε και σύμφωνα με τον τρόπο, που τα αξιολόγησε..
    Το κεντρί μένει μόνο όταν μείνεις απαθής..

    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. I quote: "Ανώνυμος είπε...
    min tis dineis elafryntika to menos tis evgale pano stin melissoula exontas aformi tin alergia tis alla stin ousia to anekpliroto itan ayto poy tin othise"

    Ρε παλικάρι μου / κοπέλα μου (αν και για κάποιον περίεργο λόγο, έχω την εντύπωση ότι είσαι παλικάρι! :)), σε όλες τις προηγούμενες ιστορίες, έχουμε σκοτώσει το σύμπαν! Νεράϊδες, ανθρώπους, σκύλους, γάτες, ψάρια κτλ.... Η μέλισσα σε πείραξε?! :D

    Έ-ΛΕ-ΟΣ! :D :D :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή