Η Πάρμι Ρόουζ κι ο σκοτεινός ιππότης


Η Έλλη μπήκε στα άδεια γραφεία, έβγαλε τον συναγερμό και προχώρησε με σερνόμενα βήματα προς το δικό της γραφείο, όπου οι στοίβες με τις εκκρεμότητες είχαν αρχίσει να δημιουργούν ένα μικρό χάρτινο κάστρο.
Κοίταξε με βλοσυρό βλέμμα την οθόνη του υπολογιστή , όπου τα διάφορα ανοιχτά παράθυρα έδειχναν σε ποιο σημείο είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά το προηγούμενο βράδυ.
Έβγαλε από την τσάντα το κινητό, τα τσιγάρα και τον αναπτήρα και την πέταξε στις κούτες που είχε για ακουμπιστήρι πίσω από το γραφείο. Καθώς έφτιαχνε τον καφέ της, άναψε το πρώτο παράνομο τσιγάρο της ημέρας και κοίταξε άγρια την οθόνη του υπολογιστή λες κι έτσι θα εξαφανιζόταν όλα τα κακώς κείμενα που την κυνηγούσαν τις τελευταίες μέρες.
Είχε έρθει νωρίτερα στην δουλειά μήπως χωρίς την γνωστή φασαρία και τα ασταμάτητα κουδουνίσματα των τηλεφώνων ,με καθαρό ακόμα μυαλό, κατόρθωνε να συγκεντρωθεί και κλείσει τις ανοιχτές πληγές, που δεν την άφηναν να προχωρήσει, αλλά τώρα που ήταν εκεί, το είχε ήδη μετανιώσει. Κάθισε μπροστά στον υπολογιστή νιώθοντας μια διάθεση παραίτησης να την κυριεύει.
Έριξε μια κλεφτή ματιά στην αλληλογραφία της , σκοπεύοντας να ασχοληθεί αργότερα με τα e-mail των χρηστών και τις απαιτήσεις των διευθυνόντων, όταν το μάτι της πήρε ένα e-mail από τον προσωπικό της λογαριασμό. Έσπασε το πρώτο χαμόγελο μετά από μέρες, βλέποντας τον αποστολέα- ήταν από τον Γιώργο, τον παιδικό της φίλο, που έμενε εδώ και χρόνια στην Αθήνα και σπάνια πλέον συναντιόντουσαν.
«Πάρμι Ρόουζ, χαμένο κορμί, θα είμαι Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο. Κανόνισε να βρεθούμε και μαγείρεψε κανένα όνειρο! Βάζω στο σακούλι τον Σκοτεινό Ιππότη..» . Το χαμόγελο μεγάλωσε διαβάζοντας το μήνυμα. Ένιωσε μια ζεστασιά και το γνωστό γαργαλητό στο μυαλό , ενώ τα μάτια της έλαμψαν σκανδαλιάρικα καθώς μουρμούρισε «Έβγαλα από το σακούλι τον Σκοτεινό Ιππότη. Καλή επιλογή φίλε μου!». Γέλασε κι ένα κύμα νοσταλγίας την έπνιξε.
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που περισσότεροι την ήξεραν με το παρανόμι της παρά με το όνομά της; Της φαινόταν τόσο κοντινή και ταυτόχρονα τόσο μακρινή η εποχή εκείνη, που εμφανιζόταν τα απογεύματα με το σακούλι μέσα στην τσάντα.. Δεν είχε απομείνει σχεδόν κανείς από την παλιά παρέα, λες και μια κατάρα τους έσπρωξε μακριά τον έναν από τον άλλο, κι ίσως ο Γιώργος να ήταν ο τελευταίος που την φώναζε ακόμα Πάρμι Ρόουζ.
Το «όνομα» Πάρμι, ήταν το χαϊδευτικό για το ονειροπαρμένη, που πρώτη η Αλεξάνδρα της είχε κολλήσει και στην συνέχεια όλοι στην παρέα. Αν και δεν έβλεπε ποτέ όνειρα κοιμώμενη, τα όνειρα την κυνηγούσαν ξύπνια όλη την ώρα και με την παραμικρή αφορμή άνοιγε η πύλη της φαντασίας κι αυτή χαρούμενη έμπαινε μέσα για να διηγηθεί βγαίνοντας τα όσα υπέροχα συνάντησε στον ονειρόκοσμο. Στην αρχή γινόταν με αφορμή μια τυχαία λέξη ή εικόνα και στην συνέχεια με την συμμετοχή όλων. Έπαιρνε ένα σακουλάκι κι όλοι έριχναν μέσα χαρτάκια με λέξεις οδηγούς για το επόμενο όνειρο. Διάλεγε ένα τυχαία και ξεκινούσε..
Το «επίθετο» Ρόουζ ήταν εξαιτίας της μεγάλης της αγάπης για τα τριαντάφυλλα, ειδικά τα άσπρα και τα κόκκινα , που πάντα ξεφύτρωναν στα όνειρα που διηγιόταν , άσχετα από το περιεχόμενό τους. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η αδυναμία που είχε με το γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο, που συνήθιζε να τρώει πριν από κάθε ρομαντικό ραντεβού για την γλυκιά γεύση του και την υπέροχη μυρωδιά του. Η διάθεση για τα τριανταφυλλένια φιλιά την έκαναν να μην μπορέσει να κρατήσει ποτέ μυστικούς τους έρωτές της..
Είχε χρόνια που δεν ονειρευόταν πια. Δεν ήξερε αν έφταιγε η έλλειψη χρόνου ή ακροατηρίου , το άγχος και η πίεση στην επαγγελματική και προσωπική της ζωή ή η διάθεση να ενσωματωθεί συμβιβαζόμενη με την πραγματικότητα, αλλά η πύλη των ονείρων είχε κλείσει κι αυτή έμεινε απέξω. Μερικές φορές δεν ήταν καν σίγουρη πως το κορίτσι με τα όνειρα , που διακινδύνευε τα πάντα για μία ιδέα ή μια λέξη και που το σκανδαλιάρικο χαμόγελο και το λαμπερό βλέμμα ήταν σήμα κατατεθέν της, υπήρξε πραγματικά.
Η Έλλη άκουσε τα βήματα που ανέβαιναν τις σκάλες κι ήξερε ότι δεν θα ήταν για πολύ ακόμα μόνη. Απάντησε βιαστικά στο e-mail «Αγαπητέ κύριε, η Πάρμι Ρόουζ μου ζήτησε να σας γράψω πως πάει να συναντήσει τον Σκοτεινό Ιππότη κι ότι το ραντεβού σας για το Σαββατοκύριακο ισχύει».
Η μέρα της στην δουλειά πέρασε μ’ ένα μούδιασμα στο κεφάλι και με μια ανυπομονησία να φύγει από το κλουβί με τους τρελούς, όπως αποκαλούσε το γραφείο τις τελευταίες μέρες, και να χωθεί στο κρησφύγετο της, να πάει επιτέλους σπίτι. Έφυγε αμέσως μετά το πέρας του οκταώρου, πράγμα που δεν συνήθιζε και οδηγούσε σαν κυνηγημένη μέχρι που έφτασε στην γειτονιά της. Σταμάτησε μπροστά στο ανθοπωλείο, πήρε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και πήγε σπίτι.
Το κεφάλι της κόντευε να σπάσει. Ένιωθε τα μηνίγγια της να χτυπάνε στο ρυθμό της ημικρανίας που πλησίαζε, το στομάχι της να ανακατεύεται και το φως να την τυφλώνει. Τράβηξε βιαστικά όλες τις κουρτίνες, έβαλε το τριαντάφυλλο στο νερό, πήρε ένα χάπι και ξάπλωσε . Ξύπνησε σχεδόν μεσάνυχτα από έναν ύπνο χωρίς όνειρα , ζαλισμένη και αποπροσανατολισμένη. Έφτιαξε έναν βαρύ καφέ , σκέτο, χωρίς ζάχαρη, αχτύπητο, καραβίσιο όπως τον έλεγε και βγήκε στο μπαλκόνι, παίρνοντας μαζί της το κόκκινο τριαντάφυλλο για παρέα.
Μεσοκαλόκαιρο κι η πόλη ήταν ήσυχη και παρά την ζέστη και την υγρασία το ελαφρύ αεράκι που φυσούσε και το φεγγάρι απέναντι την έκαναν να νιώσει παράξενα χαρούμενη. Ακούμπησε το τριαντάφυλλο στο τραπέζι και κρατώντας το παγωμένο ποτήρι με τον καφέ, ακούμπησε τους αγκώνες στα κάγκελα του μπαλκονιού και κοίταξε χαμογελώντας γύρω της.
Πρώτα άκουσε και μετά είδε την μηχανή που έστριψε στο στενό δρόμο της γειτονιάς. Σταμάτησε μπροστά στην αντικρινή πολυκατοικία και ο αναβάτης της, ένας άντρας ντυμένος στα μαύρα, έμεινε για λίγη ώρα ακίνητος πριν να βγάλει το κράνος και σηκώσει το κεφάλι του προς τα επάνω. Έμειναν να κοιτάζονται για λίγη ώρα κι Έλλη χαμογέλασε στον άγνωστο επηρεασμένη από την καλή της διάθεση και ξεχνώντας την περίεργη εμφάνιση της. Κι ενώ αυτός την κοίταζε ακόμα, πήρε το κόκκινο τριαντάφυλλο και του το πέταξε και μπήκε γελώντας μέσα στο σπίτι.
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη προσεκτικά. Φορούσε ακόμα την τσαλακωμένη της νυχτικιά, τα λυτά μαλλιά της ήταν ανάκατα από τον ύπνο και το αεράκι, τα μάγουλα της κόκκινα και τα μάτια της άστραφταν όπως παλιά. «Σίγουρα, θα με πέρασε για τρελή», μονολόγησε , αλλά το χαμόγελο δεν έσβησε από το πρόσωπό της μέχρι το πρωί.
Η επόμενη μέρα πέρασε σαν σε όνειρο. Χαμογελούσε και απαντούσε μηχανικά στις ερωτήσεις που της κάνανε, ενώ η κατσάδα από τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας , πέρασε απαρατήρητη. Όλα κυλούσαν πάνω της σαν βροχή αφήνοντας ανέπαφο το χαμόγελο και την καλή της διάθεση. Το βράδυ βγήκε στο μπαλκόνι, ντυμένη και χτενισμένη, με τον καραβίσιο της καφέ στο χέρι, περιμένοντας να δει αν θα εμφανιζόταν ξανά ο μαυροφορεμένος αναβάτης. Γύρω στις δώδεκα άκουσε το θόρυβο της μηχανής και βλέποντάς τον να προβάλλει στο στενό, περίμενε να δει πως θα αντιδρούσε.
Σταμάτησε την μηχανή στην απέναντι πολυκατοικία κι έβγαλε κατευθείαν το κράνος κοιτάζοντας κατά πάνω, προς το μπαλκόνι που Έλλη καθόταν χαμογελαστή. Της χαμογέλασε και της ζήτησε να κατέβει να μιλήσουν. Χωρίς να διστάσει έριξε κλειδιά στην τσάντα της και βγήκε έξω.
Τον έλεγαν Μάκη και ήταν από την Αθήνα. Είχε έρθει να επισκεφτεί την αδελφή του που έμενε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη και το Σάββατο θα έφευγε. Η Έλλη συστήθηκε ως Πάρμι και καθώς αυτός δεν έκανε ερωτήσεις για το ασυνήθιστο όνομα, δεν του είπε τίποτα παραπέρα. Συμφώνησαν να κάνουν μια βόλτα με την μηχανή αφού και οι δύο δυσκολευόταν να κοιμηθούν. Ένιωσε ελεύθερα και οικεία καθισμένη πίσω του στην μηχανή, αγκαλιάζοντας και με τα δυο της χέρια τη μέση του, κολλώντας το κορμί της πάνω στο δικό του καθώς ανέπτυσσε ταχύτητα και τα μαλλιά της ανεμίζανε γύρω του.
Πήγαν σε μια κοντινή παραλία και κάθισαν εκεί, μακριά από τον κόσμο, βλέποντας το φεγγάρι και μιλώντας με άνεση , ενώ τα διαστήματα σιωπής αντί να είναι γεμάτα αμηχανία ήταν μία ανάπαυλα γεμάτη συνενοχή. Κόντευε να ξημερώσει όταν γύρισαν πίσω. Πριν να μπει στο σπίτι την φώναξε και της έδωσε ένα ταλαιπωρημένο κόκκινο τριαντάφυλλο. «Νομίζω πως εσένα θα σου χρειαστεί περισσότερο» της είπε χαμογελώντας πειρακτικά. «Τα τριαντάφυλλα είναι τα όπλα των γυναικών , ενώ τα σπαθιά αρμόζουν στους άντρες» συνέχισε και τράβηξε μια τούφα που έπεφτε στο πρόσωπό της.
Η Έλλη πήγε στο σπίτι σαν μεθυσμένη, παρόλο που δεν είχε πιει γουλιά. Κοίταξε με αγάπη το ταλαιπωρημένο τριαντάφυλλο και το έβαλε στο μαξιλάρι δίπλα της πριν ξαπλώσει. Ήξερε πως θα τον έβλεπε ξανά κι αυτό της έφτανε.
Το βράδυ ντύθηκε και κατέβηκε κάτω. Όταν ήρθε δεν έσβησε την μηχανή, αλλά την περίμενε να ανέβει. Τυλίχτηκε πάνω του κι αυτός ξεκίνησε. Πήγαν στην ίδια παραλία. Κάθισαν σιωπηλοί για αρκετή ώρα μέχρι που η Έλλη έβγαλε από την τσέπη του μπουφάν της ένα μικρό πακετάκι και του το έδωσε. Ο Μάκης το άνοιξε και μέσα είδε ένα μικρό σπαθί, που γύρω του είχε τυλιγμένο ένα τριαντάφυλλο. Την κοίταξε για μια ατέλειωτη στιγμή και της είπε «Σ’ ευχαριστώ που μ’ έχρισες ιππότη. Θα ήθελα να σε κρύψω πίσω από το σπαθί μου και να σε προστατέψω. Θα ήθελα να τυλιγόσουν κι εσύ γύρω μου σαν το τριαντάφυλλο γύρω από το σπαθί. Αλλά αύριο θα φύγω».
Ένιωσε τα δάχτυλα της Έλλης να ακουμπάνε απαλά στα χείλη του. «Δεν έχει σημασία το αύριο. Είμαστε εδώ τώρα και σήμερα είσαι ο Σκοτεινός μου Ιππότης». Χάιδεψε με τα ακροδάχτυλά της το περίγραμμα των χειλιών του και στην συνέχεια όλου του προσώπου του, σαν τυφλός που προσπαθεί να διαβάσει τις αλήθειες ενός κόσμου που δεν θα αντικρύσει ποτέ. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και την φίλησε με τρυφερότητα και απόγνωση. Γύρισαν όταν είχε πλέον ξημερώσει.
Δεν γύρισε να τον κοιτάξει καθώς έφευγε. Ένιωθε το βλέμμα του να της καίει την πλάτη, αλλά ήξερε πως τα όνειρα που βλέπουμε ξύπνιοι, πονάνε αν τα δούμε στο φως του ήλιου.
Διηγήθηκε την ιστορία στον Γιώργο, όταν βρέθηκαν το Σάββατο. Κι εκείνος γέλασε και της έδωσε ένα βάζο με γλυκό τριαντάφυλλο, την συνηθισμένη ανταμοιβή της για τα κατά παραγγελία όνειρα…

22 σχόλια:

  1. Καλημερα Φωτεινη.
    Ομορφη ιστορια, την καταλαβαινω απολυτα την ιρωιδα σου γιατι καπως ετσι ειμαι κι εγω τις καθημερινες το πρωι...με την διαφορα οτι θελω να πεταξω το pc..δεν αρκουμε στο να το κοιταω με βλοσυρο βλεμμα χαχα.
    Η αληθεια ειναι οτι τα χρειαζομαστε τα ονειρα....χωρις αυτα ολα ειναι πολυ μαυρα...
    Να'σαι καλα
    Καλη σου μερα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Νάντια μου,
    Χαίρομαι που ταυτίστηκες με την ηρωίδα μου.. και η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα μεγάλο ενωμένο μέτωπο κατά των Η/Υ, που μας περιμένουν το πρωί στην δουλειά, εξοπλισμένο με σφυριά και τσεκούρια!!
    Αν δεν υπήρχαν τα όνειρα, δεν θα είχε μείνει υπολογιστής για υπολογιστής!!
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ειναι ομορφο μετα απο μια μερα χαος απο υποχρεωσεις να μπορεις να ονειρευεσαι να μπορεις να ξεφυγεις απο αυτα που σε ταλαιπωρουν και σε ανχωνουν..σε θαυμαζω Φωτεινη μου που εχεις αυτο το χαρισμα..η ιστορια ενδιαφερουσα και με λιγα λογια περιγραφει την καθημερινοτητα ολων μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένε μου φίλε,
    Όταν κάνουμε την καθημερινότητά μας όνειρο, όλα μπορούν να συμβούν..
    Τα φιλιά και την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αντιθετα πιστευω οτι δεν ονειρευεσαι την
    καθε ομορφη ιστορια που μας διηγεισαι αλλα
    καθε φορα ζεις μια πραγματικοτητα που μας
    την διηγεισαι ονειρικα! Ευχομαι να ζησεις
    πολλες αληθειες στην ζωη σου και να μας
    τις διηγεισαι με τοσο ονειρικο τροπο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλέ μου λύκε,
    Σ' ευχαριστώ για την υπέροχη ευχή σου και το τόσο διεισδυτικό και κολακευτικό σχόλιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. διεισδυτικo NAI!! "Κολακευτικο" ..οχι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν κρίνω την πρόθεση, καλέ μου λύκε, ουδέποτε θα θεωρούσα ότι θέλεις να με κολακεύσεις..
    Κι αυτό κάνει το σχόλιό σου ακόμα πιο κολακευτικό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τα όνειρα μας βοηθάνε να αντέχουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας με την ελπίδα πως μπορούν να πραγματοποιηθούν...
    Και στις ιστορίες σου πραγματοποιούνται...!κι αυτό δίνει μία ακόμη ελπίδα πως ίσως να μπορούμε να ζήσουμε παραμυθένιες στιγμές κι εκτός ονείρων...
    Σ'ευχαριστούμε για την ελπίδα και για το "ταξίδι" σε όμορφες λέξεις, εικόνες...συναισθήματα...
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Τα καλύτερα παραμύθια τα γράφει η ζωή και τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά που κυνηγώντας τα τα ζούμε..
    Φιλάκια και καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όνειρα και σε θάλασσα φουρτουνιασμένη κάνω,
    πώς να με βγάλει ναυαγό στην αγκαλιά της πάνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κι αν ναυαγήσω σε νησί και είμαι μακριά του
    με τ' όνειρο πυξίδα μου θα φτάσω στην καρδιά του
    :))

    Σ' ευχαριστώ φίλε μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΝΕΙΡΑ ΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ;ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ.

    ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Φίλε Σκρουτζάκο,
    Παρά το όνομα, είσαι πολύ γεναιόδωρος στα όμορφα λόγια..σ' ευχαριστώ πολύ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό που μ' αρέσει στο blog σου, είναι ότι ανοίγω τις σελίδες ενός καινούριου βιβλίου!

    Στο 'χω ξαναπεί, ότι από τότε που σε γνώρισα, διάβασα "πολλά κεφάλαια" από το βιβλίο της φιλίας μας και μ' αρέσει πολύ που κάθε κεφάλαιο είναι καινούριο κι ενδιαφέρον! Όσο γυρίζω τις σελίδες, τόσο μ' ενθουσιάζουν αυτά που διαβάζω! :)

    Btw, εσύ "ονειροπαρμένη", εγώ "πεντάχρονο", απορώ πώς βγάζουμε συνεννόηση! :)

    Α! Η ιστοριούλα φοβερή (και πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, απ' ότι φαντάζεστε! ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπημένο μου πιγκουινάκι,
    Μου αρέσει που συνεχίζεις να ξεφυλλίζεις το βιβλίο της φιλίας μας και εξακολουθείς να το βρίσκεις ενδιαφέρον..
    Γι' αυτό άλλωστε, αν και πεντάχρονο, μπορείς να συνεννοείσαι με την ονειροπαρμένη φίλη σου!

    Ξέρεις πόσο σ' αγαπώ, παρά τις διαφορές μας ή ίσως εξαιτίας τους, κι αν δεν ήσουνα μαρτυριάρα, θα σου έλεγα κι άλλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χμ..τελικά όχι πεντάχρονο, τρίχρονο είσαι!!
    Μάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. «Δεν έχει σημασία το αύριο. Είμαστε εδώ τώρα και σήμερα είσαι ο Σκοτεινός μου Ιππότης».
    Κάπως ετσι είμαι και σκέφτομαι και γω γλυκεία μου ,με την διαφορά οτι λατρεύω τα μπλε τριαντάφυλλα!
    Ταυτίστηκα παλι με την ιστορία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπημένη μου Βούλα,
    Το χρώμα των ονείρων δεν αλλάζει το νόημα τους.
    Χάρηκα για την ταύτιση και με τιμά..

    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ''Δεν εχει σημασια το αυριο...
    Ειμαστε εδω ΑΠΟΨΕ...''
    Ποσο ομορφο θα ηταν και αυριο και μεθαυριο και...:))
    Πολλα θελω ε...;
    :))
    Η Αγνωστη Χ!
    (Βρηκα και ψευδωνυμο!;) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αγαπημένη Άγνωστη Χ (καλά, εξάντλησες όλη σου την φαντασία για το ψευδώνυμο!!!),
    Θα ήταν όμορφο, αλλά δεν θα είχε την ένταση και το πάθος του μοναδικού..
    Δεν θα έλεγα πως θέλεις πολλά-μάλλον ζητάς λίγα και σου αξίζουν περισσότερα (χρονικά και ποιοτικά)
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή