Η κόκκινη κορδέλα

Η Θάλεια σήκωσε τα μακριά μαύρα μαλλιά της με το ένα της χέρι , ενώ με το άλλο τύλιξε γύρω τους την κόκκινη κορδέλα. Ίσιωσε το κορμί της και τέντωσε το πηγούνι της μπροστά. Τα μάτια της άστραφταν καθώς κοιτούσε μπροστά της την πόλη ντυμένη στο φως της σελήνης.

Τον περίμενε να έρθει. Όπως κάθε βράδυ εδώ και μήνες. Στεκόταν όρθια με πόδια ανοιχτά, πατώντας σταθερά και εξερευνούσε τις σκιές γύρω της, περιμένοντας να δει την γνωστή φιγούρα να προβάλλει από το σκοτάδι και να το κάνει μέρα.

Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. Ούτε πόση ώρα περίμενε. Δεν φορούσε ποτέ ρολόι, όταν σκόπευε να τον συναντήσει. Δεν ήθελε να μετράει τον χρόνο, που θα έκανε για να έρθει, ούτε τα λεπτά που ήταν μαζί και δεν ήθελε να ξέρει πόσο θα απουσίαζε. Μετρούσε τον χρόνο μόνο με τους χτύπους της καρδιάς της.

Ένιωσε τα πόδια της να πονάνε από την ορθοστασία κι οι χτύποι της καρδιάς της την προειδοποίησαν πως είχε αργήσει. Είχε αργήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο φόβος της άρχισε να παίρνει σχήμα κι ένιωσε εκείνο τον πόνο στο στομάχι, τον χαρακτηριστικό, επίμονο και οικείο πόνο, τον πόνο της απώλειας.

Την είχε προειδοποιήσει πολλές φορές. Να μην τον ερωτευτεί. Να μην τον εμπιστεύεται. Να τον φοβάται. Αλλά αυτή δεν μπορούσε να του δίνεται χωρίς έρωτα. Ούτε να ερωτεύεται χωρίς εμπιστοσύνη. Και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη που να στηρίζεται στον φόβο. Σήμερα όμως φοβόταν. Φοβόταν πως δεν θα ερχόταν και πως τον έχασε για πάντα. Και πως έφταιγε αυτή γι’ αυτό.

Ξετύλιξε την κόκκινη κορδέλα από τα μαλλιά της και την έδεσε στο χέρι της. Έμεινε πολύ ώρα να την κοιτάει. Το αίμα που ένιωθε να χτυπάει στο σφυγμό της στην σκέψη του, το κόκκινο πανί της στην αρένα του έρωτα, η σημαδούρα του πάθους της , η αγαπημένη της κόκκινη κορδέλα ήταν για άλλη μια φορά στα χέρια της και αυτή δεν ήξερε τι να την κάνει.

Το κεφάλι της κόντευε να σπάσει. Ένιωσε σφυριά να χτυπάνε στα μηνίγγια της και το βλέμμα της θόλωσε. Η γνωστή ναυτία που ακολουθούσε την ημικρανία την έκανε να κάτσει κάτω τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένη. Έπιασε το κεφάλι της με τα δυο της χέρια κι έγειρε προς τα πίσω , ξαπλώνοντας στο χώμα. Κουλουριάστηκε σαν έμβρυο, ζητώντας λύτρωση χωρίς να σταματήσει στιγμή να σφίγγει στα χέρια της την κορδέλα.

Τότε άκουσε τα βήματα κι είδε την σκιά που την πλησίαζε. Προσπάθησε να σηκωθεί , αλλά ο πόνος την γονάτισε. Έτσι γονατισμένη, ένιωσε την ζεστή ανάσα του στο λαιμό της και γύρισε να τον αντικρύσει γεμάτη χαρά. Το χαμόγελο όμως πάγωσε στο πρόσωπό της μόλις είδε το βλέμμα του.

Το είχε δει να αλλάζει πολλές φορές. Άλλοτε σκοτεινό, άγριο, θυμωμένο, με την γνωστή υπερηφάνεια και υπεροψία κι άλλοτε τρυφερό, ερωτικό, ρομαντικό, ονειροπόλο, απαλό σαν χάδι ,την ταρακουνούσε πάντα συθέμελα κι έβγαζε έξω την κρυμμένη Θάλεια. Σήμερα όμως ήταν διαφορετικό. Ήταν αδιάφορο.

Την τύλιξε η απογοήτευση και ταυτόχρονα ένιωσε την διάθεση να τον ταρακουνήσει μια φορά με την σειρά της, να τον γρατζουνήσει, να τον χτυπήσει, να τον πληγώσει, να δει αν ματώνει κι αυτός, αν μπορεί να φτάσει κάτω από το σκληρό πετσί του και να τον πονέσει. Σήκωσε το χέρι της να τον χτυπήσει και τα μάτια της έπεσαν στην κόκκινη κορδέλα, που ήταν γύρω του δεμένη σαν υπενθύμιση.

Τον αγκάλιασε κι άρχισε να κλαίει. Μέσα από τα αναφιλητά της, άρχισε να του διηγείται τα όνειρα που έβλεπε κι αυτά που ήθελε μαζί του να ζήσει. Του είπε για τα πρωινά που δεν ήθελε να ξυπνήσει για να μην τον χάσει από κοντά της. Του είπε για τις ατέλειωτες μέρες χωρίς την παρουσία του. Μιλούσε μέχρι που άδειασε από δάκρυα και λέξεις.

Έπεσε σιωπή. Την σκούντηξε απαλά κι έκατσε μακριά της. «Αλλάζεις» της είπε «αλλάζεις γνώμη, συναισθήματα, εκφράσεις. Και περιμένεις εγώ να προσαρμοστώ. Εσύ φεύγεις, έρχεσαι, ξαναφεύγεις. Εγώ είμαι εδώ. Έβγαλες την κόκκινη κορδέλα και τα μαλλιά σου κρύβουν τον λαιμό σου, που ακουμπούσε η γλώσσα και τα δόντια μου. Μην περιμένεις εγώ να στα μαζέψω. Δεν θέλω. Και δεν μπορώ

Κοιτάχτηκαν σαν αντίπαλοι που αναμετρούσε ο ένας τον άλλο. Η Θάλεια του είπε χαμηλόφωνα «Κάποτε πίστεψα πως στο παιχνίδι αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Έπαιξα την καρδιά μου για να ρεφάρω μ’ ένα σου χαμόγελο. Έμεινα όμως μόνη στο τραπέζι. Κάποτε πίστεψα πως θα μπορούσαμε να πετάξουμε μαζί. Έβγαλα φτερά μόνο για να είμαι πλάι σου. Μ’ άφησες όμως μόνη στα σύννεφα

Αυτός σηκώθηκε όρθιος την κοίταξε περιπαιχτικά κι απάντησε «Κάποτε. Μα τώρα είμαστε εδώ. Κι εγώ δεν μπορώ να περιμένω». Τα δόντια του έλαμψαν στο φως του φεγγαριού. Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο επάνω της. Ένιωσε την ανυπομονησία του καθώς την είδε να σηκώνεται.

Έλυσε με αργές κινήσεις την κορδέλα από το χέρι της. Σήκωσε τα μακριά μαύρα μαλλιά της με το ένα της χέρι , ενώ με το άλλο τύλιξε γύρω τους την κόκκινη κορδέλα. Του γύρισε την πλάτη της και τα μικρά φτερά, που είχε τατουάζ, λάμψανε στους ώμους της. Γονάτισε στο έδαφος και έστρεψε ελαφρά το κεφάλι κοιτώντας τον.

Άκουσε το ουρλιαχτό του. Ένιωσε το κάλεσμα. Έμεινε ακίνητη περιμένοντας μέχρι που ένιωσε την γλώσσα του στην βάση του αυχένα της. Ρίγησε καθώς τα δόντια μπήκαν στον λαιμό της. Είχαν περάσει πολλά χρόνια κι είχε χάσει το κόκκινο σκουφί της. Αλλά η αγάπη της γι’ αυτόν είχε μείνει ίδια

«Έλα να γράψουμε ξανά το παραμύθι» της είπε. «Αλλά τώρα, να είσαι εσύ η κακιά»..