Καντάδα στο φεγγάρι

Ο Παύλος περπατούσε κατά μήκος της μικρής παραλίας σκεφτικός. Κοίταξε το φεγγάρι  που έλαμπε στον ουρανό και δάγκωσε τα χείλη του.

Πόσα χρόνια πέρασαν από εκείνο το καλοκαίρι; Δεκαπέντε; Όχι, δεκαεφτά, ήταν εικοσάρης τότε.

Κάθισε σ’ ένα βράχο δίπλα στην θάλασσα και κοίταξε γύρω του. Ναι, πολλά είχαν αλλάξει από εκείνο το καλοκαίρι του ’92. Έβγαλε από την τσέπη του τα κλειδιά που είχε περασμένα σ’ ένα μπρελόκ, στο οποίο κρεμόταν μια μικρή κιθάρα και χαμογέλασε. Και πολλά έχουν μείνει ίδια.

Στη συγκεκριμένη παραλία ήταν δύσκολη η πρόσβαση τότε. Έπρεπε να την ξέρεις και να περπατήσεις αρκετή ώρα για να φτάσεις. Μικρή και κλειστή σαν αγκαλίτσα, απάνεμη και ήσυχη, σε αποζημίωνε για την ταλαιπωρία με την ήρεμη θάλασσα, το κυματάκι που άκουγες να σκάει ρυθμικά, την αίσθηση ότι έχεις φτάσει στο δικό σου παράδεισο.

Στον ίδιο βράχο καθόταν και εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ αλλά τότε δεν ήταν μόνος. Είχε αγκαλιά την κιθάρα του, κοιτούσε κατάματα το φεγγάρι κι είχε απέναντί του την Ειρήνη. Κι ήταν έτοιμος να της παίξει ένα καινούριο τραγούδι.

Ένιωσε τον γνωστό γλυκό πόνο στην θύμηση. Ήταν μέρες που δεν αναγνώριζε τον εαυτό του στο πρόσωπο του καθρέφτη, ήταν μέρες που οι αναμνήσεις τον πλήγωναν κι ένιωθε επιτακτικά την ανάγκη να γυρίσει πίσω για να ξαναζήσει εκείνες τις βραδιές και δεν υπήρχε αντίτιμο που δεν θα πλήρωνε αν μπορούσε να το καταφέρει.

Η Ειρήνη ήταν περισσότερο ερωτευμένη με την μουσική του παρά με αυτόν τον ίδιο.Κάθε φορά περίμενε κάτι καινούριο, σχεδόν το απαιτούσε, ενώ καθόταν ακίνητη όσο αυτός έπαιζε και τραγουδούσε τα τραγούδια που είχε γράψει για εκείνη. Τον κοιτούσε με αγωνία και λαχτάρα και μετά του δινόταν με έναν τρόπο που τα χρόνια που πέρασαν δεν κατάφεραν να τον κάνουν να ξεχάσει.

Το τραγούδι του εκείνη την ημέρα ήταν το «αν ήσουν όνειρο» κι ακόμα θυμόταν τους στίχους σαν να ήταν χθες

«Είναι στιγμές

που σκέφτομαι αλλόκοτα

δεν ξέρω αν αυτά συνέβησαν στ' αλήθεια

Ξύπνιος αν είμαι,

τον ύπνο διώξε μακριά

Αν είσαι όνειρο,

ποτέ μην με ξυπνήσεις»

Και δεν τον ξύπνησε. Στα χρόνια που πέρασαν θα θυμόταν το γυμνό κορμί της λουσμένο από το αυγουστιάτικο φεγγάρι, το σμίξιμό τους στην παραλία κι εκείνο το βλέμμα στα μάτια της. Κρατούσε την στιγμή σαν βοτσαλάκι στην παραλία μέσα του. Το κρατούσε σφιχτά κρύβοντάς το φιλάργυρα από τις ματιές των άλλων κι αυτό καθόρισε την συμπεριφορά του και τον άνθρωπο που τελικά έγινε.

Εκείνο το βράδυ η Ειρήνη του έδωσε το μπρελόκ με την κιθάρα τραγουδώντας την τελευταία στροφή από το τραγούδι του, με όλο το πάθος, τον ενθουσιασμό και τον έρωτα που έκαιγε την εικοσάχρονη καρδιά της.

«Το ξέρω,

μια μέρα όλα θα σβήσουνε

Εμείς οι δυο μωρό μου

ποτέ δεν θα χωρίσουμε»

Χωρίσανε δυο χρόνια μετά. Το μπρελόκ δεν το είχε αποχωριστεί στιγμή , όπως και την ανάμνηση της. Αν και οι μελωδίες τον κυνηγούσαν και έπαιζε η μουσική στο κεφάλι του, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έγραψε άλλο τραγούδι.

Δεν είχε πια διάθεση να παίξει. Δεν είχε διάθεση να γράψει. Δεν είχε με ποιον να μοιραστεί το τραγούδι του. Γελούσε μέσα του όταν άκουγε πως την μουσική την γράφεις μόνο για σένα. Η κιθάρα του σιώπησε γιατί δεν είχε ακροατήριο.

Κοίταξε με έκπληξη το τσιγάρο που του έκαιγε τα δάχτυλα. Το έσβησε νευρικά και σηκώθηκε. Από κάπου κοντά ακουγόταν φωνές και γέλια. Είδε ένα ζευγαράκι αγκαλιασμένο να κοιτάει το φεγγάρι και να φιλιούνται μετά με πάθος.

Πήρε τον δρόμο της επιστροφής προσπερνώντας τους βιαστικά. Κάτι έσπασε μέσα του. Στάθηκε για μια στιγμή. Άνοιξε την χούφτα του που κρατούσε σφιχτά το μπρελόκ και παρατήρησε το κόκκινο σημάδι στην παλάμη του, το σημάδι από την κιθάρα. Άφησε το μπρελόκ να πέσει στην άμμο και συνέχισε να περπατάει.

Άκουσε μια νεανική φωνή να του φωνάζει. «Κύριε, σας έπεσαν τα κλειδιά σας» και άκουσε τα βήματά τους καθώς τρέχανε από πίσω του. Ο Παύλος γύρισε και κοίταξε το ζευγάρι με τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, τα μάτια που λάμπανε, την μυρωδιά του έρωτα που έφτανε στα ρουθούνια και τον ζάλισε.

«Έχουν περάσει χρόνια που δεν είναι πια δικά μου» τους απάντησε απότομα κι έφυγε βιαστικά. Ο νεαρός άντρας κοίταξε την μικρή κιθάρα κι έκανε πως παίζει έναν φανταστικό σκοπό κοιτώντας την κοπέλα στα μάτια. Αυτή του χαμογέλασε και τον τράβηξε απότομα κοντά της. Χάσανε την ισορροπία τους και κυλίστηκαν στην άμμο ξεχνώντας τα πάντα γύρω τους.

Την ώρα που τα κορμιά τους έσμιγαν , ακούστηκε από την μικρή κιθάρα μουσική και μια νεανική αντρική φωνή που τραγουδούσε

«Ξύπνιος αν είμαι,

τον ύπνο διώξε μακριά

Αν είσαι όνειρο,

ποτέ μην με ξυπνήσεις»