Ο Μιχάλης ξύπνησε κι εκείνο το πρωί έχοντας την αίσθηση του ανικανοποίητου, που τον βασάνιζε τελευταία. Ένιωθε ,όπως κάθε πρωί, το κεφάλι του βαρύ και το στόμα του πικρό από τα χθεσινά τσιγάρα. Ανακάθισε στο κρεβάτι κι έπιασε το κεφάλι του με τα δυο του χέρια, στηρίζοντας τους αγκώνες στα γόνατα. Έμεινε έτσι για λίγα λεπτά προσπαθώντας να κατανικήσει την διάθεση της ναυτίας, που τον βασάνιζε.Πήγε ξυπόλυτος στο μπάνιο κι έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπό του με τις χούφτες. Κρατώντας στα χέρια την πετσέτα, κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ο καθρέφτης του επέστρεψε το είδωλό του με μάτια αγριεμένα και κόκκινα από το χθεσινοβραδινό ξενύχτι, μαλλιά ανακατωμένα με τις άσπρες τρίχες να προβάλλουν σαν υπενθύμιση, με γένια δύο ημερών στο πρόσωπο, που στις άκρες τους σταγόνες νερού τρεμόπαιζαν, περιμένοντας τις σκουπίσει.
Πήγε στην κουζίνα κι άναψε ένα τσιγάρο μέχρι να ετοιμάσει τον πρωινό του καφέ. Κοίταξε έξω από το παράθυρο όσο περίμενε το νερό να βράσει . Ένας λαμπερός ήλιος έλαμπε στον ουρανό, προμηνύοντας μια υπέροχη καλοκαιρινή μέρα κι ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο στην πόλη, που θα άδειαζε μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Πήρε τον καφέ του κι έκατσε έξω .
Κοίταξε το μήνυμα του Γιώργου στο κινητό του. «Φίλε μου Αρχ, έχω επίσημη άδεια για έξοδο σήμερα! Πάμε για ρετσίνα το βραδάκι». Χαμογέλασε. Ο Γιώργος ήταν παιδικός του φίλος, παντρεμένος, κατασταλαγμένος, ευτυχής πατέρας δύο παιδιών, τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από τον ίδιο και ο τελευταίος που τον φώναζε Αρχ . Του άρεσε να βρίσκονται μαζί, όποτε έπαιρνε «άδεια» όπως έλεγε, γιατί όπως συχνά συμβαίνει με τους παιδικούς φίλους, η οικειότητα που είχαν ήταν μοναδική και στα μάτια του έβλεπε τον Μιχάλη , που κάποτε θέλησε να είναι .
Αρχ, από το αρχάγγελος, το παρατσούκλι του για πολλά χρόνια, που το είχε αποκτήσει για την άγρια ματιά του, το σπαθί που κουβαλούσε μαζί του και μαζί του κοιμόταν, την προστατευτική του διάθεση, τον αγώνα του ενάντια στους δαίμονες της αδικίας και για τα όνειρα που διηγιόταν κάθε πρωί στην παρέα, όνειρα από τρελές πτήσεις με τα φτερά που έβγαζε στους ώμους .
Τα χρόνια πέρασαν, η παλιά παρέα διαλύθηκε κι αυτός παρέμενε αρχάγγελος χωρίς την στρατιά των αγγέλων να τον ακολουθεί. Όταν σταμάτησε να ονειρεύεται , άρχισε να δοκιμάζει διάφορα σπορ που θα του έδιναν την ψευδαίσθηση ότι πετάει. Έκανε πτώσεις με αλεξίπτωτο, πέταξε με αετό, έμαθε να οδηγάει ανεμόπτερο, αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπόρεσε να υποκαταστήσει την αίσθηση του πετάγματος με τα φτερά στους ώμους.
Άναψε κι άλλο τσιγάρο. Αν και περασμένα τα σαράντα, εξακολουθούσε να είναι μόνος στην προσωπική του ζωή. Γυναίκες πέρασαν πολλές από την ζωή του, άλλες για μια βραδιά κι άλλες για χρόνια, γυναίκες που ερωτεύτηκε κι αγάπησε, αλλά πάντα κάτι μέσα του έμενε μακριά τους, μαζί με τα φανταστικά φτερά του. Κρατούσε πάντα κλειδαμπαρωμένο μυστικό, το παιδικό του όνειρο και πάντα έφευγε μακριά, όταν προσπαθούσαν να τον πλησιάσουν με τα πόδια τους να πατάνε σταθερά στην γη.
Με την Ελένη γνωρίστηκαν πρόσφατα. Μιλούσαν για ώρα και ξυπνούσε μέσα του μια οικειότητα λες κα την ήξερε χρόνια. Κι αυτή του μιλούσε για τον έρωτα. Για τον έρωτα που ξύπνησε στην ψυχή της και την έκανε να ονειρεύεται και την ελεύθερη πτώση στον κόσμο των ονείρων. Και τον έκανε να θέλει να ονειρευτεί ξανά. Εκείνο το βράδυ θα αποφάσιζε αν θα έμενε μαζί της ή θα έφευγε, ως συνήθιζε, μακριά.
Βρέθηκαν με τον Γιώργο σε μία ταβέρνα με μουσική. Συζητούσαν και έπιναν για ώρα, αλλά το μυαλό του Μιχάλη ήταν κολλημένο στην απόφαση, που έπρεπε να πάρει. Έπινε το ένα ποτήρι μετά το άλλο και καθένα από αυτά στην υγειά της. Άκουγε τα λόγια του φίλου του σαν βουητό κι η απουσία της γινόταν πιο έντονη. Τελείωσαν το πρώτο μπουκάλι κι ήταν ακόμα αναποφάσιστος. Τα τραγούδια μιλούσαν για εκείνη. Παρήγγειλαν το δεύτερο κι η σιωπή έπεσε ανάμεσά τους.
Κοίταξε το κρασί στο ποτήρι του κι είδε το πρόσωπό της. Το ήπιε μονορούφι και το πέταξε κάτω σπάζοντάς το. Άκουγε το τραγούδι κι η καρδιά του τραγουδούσε. Ένιωσε να πνίγεται και σηκώθηκε.
Όταν άρχισε να χορεύει την ζεμπεκιά όλοι έκαναν στην άκρη. Κι αυτός βλέποντας παντού τα μάτια της, έκλεισε τα μάτια κι άπλωσε τα χέρια. Χόρευε τυφλά σαν λαβωμένο πουλί και σε κάθε στροφή ένιωθε έναν πόνο και μια λύτρωση. Τα βήματά του μεθυσμένα τον οδηγούσαν μέσα του και κοντά της.
Και τότε το ένιωσε. Ένα ελαφρύ τράνταγμα στους ώμους και τα πόδια του να μένουν στον αέρα. Συνέχισε να χορεύει χωρίς να ανοίξει τα μάτια του. Κι όσο χόρευε, τα υπέροχα άσπρα φτερά στους ώμους του μεγάλωναν. Και σε κάθε στροφή ανέβαινε όλο και πιο ψηλά.
Το τραγούδι τελείωσε κι έπεσε σιωπή. Στο μέρος που χόρευε ο Μιχάλης, είχαν μείνει μόνο μερικά άσπρα φτερά. Οι θαμώνες του κέντρου προσπαθούσαν να καταλάβουν αν είχαν παρακολουθήσει κάποιο διαφημιστικό κόλπο ή αν είχαν πέσει θύματα παραίσθησης.
Ο Γιώργος δακρυσμένος κοίταξε ψηλά και σήκωσε το ποτήρι του. «Στην υγειά σου Αρχάγγελε. Μείνε εκεί ψηλά φίλε μου και να μας προσέχεις». Σηκώθηκε αφήνοντας στο τραπέζι τα χρήματα για τον λογαριασμό, πήγε στο σημείο που μέχρι πριν χόρευε ο Μιχάλης, έσκυψε, πήρε ένα άσπρο φτερό κι έφυγε σφυρίζοντας τον σκοπό του ζεμπέκικου..
